Urodził się w mieście Valderamy i Falcao. Do piętnastego roku życia rozwijał umiejętności piłkarskie grając na ulicach swojego rodzinnego miasta, by w wieku osiemnastu lat zadebiutować w pierwszej lidze kolumbijskiej. Teraz reprezentuje barwy Pogoni Grodzisk Mazowiecki. Poznajcie Jean Franco Sarmiento.
Czytaj dalej „Jak czuje się w Polsce piłkarz z Kolumbii? Wywiad z Jean Franco Sarmiento.”
Hiszpanie po raz drugi w ciągu ostatnich kilku tygodni znaleźli się w strefie medalowej międzynarodowej imprezy piłkarskiej. Choć piłka nożna na Igrzyskach Olimpijskich nie cieszy się dużym zainteresowaniem, a prestiż tej imprezy ciężko porównać do Mistrzostw Europy czy Świata, mimo wszystko stwarza możliwość zapisania się na kartach futbolowej historii.
Czytaj dalej „Droga Hiszpanów do finału IO”
Luis Enrique to człowiek, którego życie osobiste uległo zawaleniu w związku z sytuacją rodzinną. Choć nie musiał, to chciał podjąć się ponownie prowadzenie reprezentacji Hiszpanii i pomimo krytyki, której doświadczał od co najmniej kilku miesięcy, może stanąć przed lustrem i powiedzieć do siebie „dobra robota”.
Pewne wydarzenia zmieniają postrzeganie świata. Przed serią jedenastek w meczu ze Szwajcarią, Luis Enrique był niezwykle spokojny. Po meczu przyznał, że podczas karnych nie odczuwał strachu. Po pewnych przejściach człowiek nieco spokojniej podchodzi do niektórych kwestii. Pokornie. Nią zarażał zespół, choć nie obyło się bez buńczucznych zapowiedzi Ferrana Torres w stosunku do Roberta Lewandowskie, za które ostatecznie piłkarz przeprosił. Luis Enrique mocno się zmienił. Stał się dla swoich piłkarzy kimś w rodzaju przewodnika po życiu. Każdy piłkarz tej reprezentacji chwalił sobie współpracę z Lucho i nawet między wierszami nie można było znaleźć słów krytyki pod jego adresem.
Przed turniejem Luis Enrique określił się, że celem nadrzędny reprezentacji jest znalezienie się w gronie ośmiu najlepszych zespołów. Cel został zrealizowany z nawiązką. Hiszpanie osiągnęli półfinał i niewiele brakowało, by w niedzielę, to oni stawili czoła Anglikom. Zanim rozpoczęły się Mistrzostwa Europy, wiele osób podchodziło do reprezentacji Hiszpanii z dużym dystansem, natomiast okazało się, że kadra Lucho, pomimo napotkanych trudności, może zaliczyć je do udanych. Potrzebowali jednak czasu. Lucho przed turniejem często rotował. Na dobrą sprawę, jeśli panowała jakaś hierarchia (poza Simonem), to głównie w głowie Hiszpana. Media często zarzucały jego drużynie jedno wymiarowość, brak planu B i rozważenia gry w innym systemie. Nie można też dziwić się stawianym przez dziennikarzy pytaniom. W wielu spotkaniach przed mistrzostwami, Hiszpanie bardzo siermiężnie budowali akcje, przez co byli łatwi do rozczytania. Selekcjoner chłodno odpowiadał, że woli mieć jeden, ale dobry plan, niż tysiąc, ale niedopracowanych.
Z pewnością mógł martwić brak prawdziwego lidera w zespole, którego średnia wieku nie przekraczała 26 lat. W ramach ciekawostki można dodać, że identyczną średnią wieku miała reprezentacja Hiszpanii, która w 2010 zdobyła Mistrzostwo Świata. Fabian Ruiz zapytany, czy brak Ramosa, oznacza brak lidera z prawdziwego zdarzenia, przyznał, że mają Jordiego Albę i Sergio Busquetsa. Z całym szacunkiem dla tej dwójki porównywanie ich zdolności przywódczych do legendy Realu Madryt jest niczym porównanie Bambi do Króla Lwa.
Optymistów poza otoczeniem piłkarzy i sztabu brakowało. Przygotowania zostały zaburzone przez przypadki koronawirusa w zespole. Hiszpanie nie rozegrali ostatniego meczu kontrolnego z Litwą w optymalnym zestawieniu. Z konieczności w tym meczu wystąpiła kadra młodzieżowa, która godnie zastąpiła hiszpański pierwszy garnitur i rozbiła rywali znad Bałtyku. Przed startem mistrzostw można było, więc oczekiwać, że pierwsze mecze będą służyły jako kontynuacja przygotowań do turnieju, który na dobrą sprawę dla Hiszpanów miał się rozpocząć od 1/8 finału.
Fazę grupową rozpoczęli dość słabo od remisów ze Szwecją oraz z Polską, natomiast w meczu ze Słowacją nastąpił przełom. Wygrali 5:0 i pewnie awansowali do następnej fazy. Tam czekała już na nich Chorwacja. Z Chorwatami rozegrali bardzo dobrą pierwszą połowę, na której widnieje cierń w postaci niewytłumaczalnej sytuacji, która doprowadziła do utraty bramki. Pedri zagrał piłkę w światło bramki Unaia Simona, który nie zdołał jej opanować. Piłka znalazła się w siatce i Hiszpanie musieli odrabiać straty. Pomimo błędu piłkarze Luisa Enrique nie zwiesili głów i grali swoje. Najpierw wyrównali, a następnie wypracowali dwubramkowe prowadzenie. Nieoczekiwanie w końcówce spotkania Chorwaci zdołali doprowadzić do wyrównania. Na początku dogrywki Hiszpanie przeżywali mały kryzys. Chorwaci mieli co najmniej dwie dobre sytuacje, natomiast Hiszpanie przetrwali próbę sił. Ponadto zdołali zwyciężyć w tym spotkaniu 5:3.
W kolejnej fazie Hiszpanie mierzyli się ze Szwajcarią. Wyszli na prowadzenie po próbie Jordiego Alby. Piłka nieszczęśliwie odbiła się od Zakarii i wpadła do bramki Sommera. W tym meczu oba zespoły nieco zawiodły. Wielu spodziewało się, że na fali zwycięstw po ekscytujących meczach stworzą spektakl, natomiast tak się nie stało. Przed meczem selekcjoner reprezentacji Hiszpanii dość optymistycznie ocenił grę swojego zespołu twierdząc, że na tych mistrzostwach nie widział lepszej reprezentacji niż ta prowadzona przez niego. Czy było to zagranie pod publiczkę, czy nie, mecz z Helwetami okazał się kubłem zimnej wody dla jego podopiecznych. Szwajcarzy doprowadzili do wyrównania i pomimo faktu, że od 70 minuty grali w osłabieniu, Hiszpanie nie byli w stanie wykorzystać przewagi liczebnej i wygrać w 90 minutach, ani nawet w dogrywce. O wszystkim miały zdecydować rzuty karne. Na boisku pojawił się między innymi Rodri, który zawiódł, marnując strzał z wapna. Jednakże nawet to nie przeszkodziło Hiszpanii w wywalczeniu awansu do następnej rundy.
W półfinale czekało ich najtrudniejsze starcie. Mecz z Włochami, którzy fantastycznie weszli w turniej i zdaniem wielu byli faworytami w tym pojedynku. Choć to Hiszpanie przeważali, to Włosi za sprawą Federico Chiesy wyszli na prowadzenie w 60 minucie. Skrzydłowy wykorzystał niefrasobliwość Aymerica Laporte, który przy próbie wybicia piłki wślizgiem nabił Erica Garcię. W meczu ze Szwajcarami w nieco innej sytuacji Aymeric nabił Pau Torresa, ale efekt był podobny.
Włosi nie zdołali utrzymać prowadzenia. Bramkę dla Hiszpanii na wagę remisu zdobył Alvaro Morata, który kilka minut wcześniej pojawił się na murawie. W dogrywce wynik nie uległ zmianie, a to oznaczało, że Hiszpanie po raz kolejny walczyli o awans w rzutach karnych. Te lepiej wykonywali Włosi i to oni awansowali do finału.
Przed mistrzostwami kwestionowano pozycję Unaia Simona. Niektórzy domagali się wystawienia w bramce debiutanta Roberta Sancheza, jednak na Lucho naciski medialne oraz kibicowskie nie zrobiły wrażenia i autorytarnie postawił na Baska. Na uwagę zasługuje fakt, że pomimo popełnienia dużego błędu w meczu z Chorwacją, Unai Simon zdołał się pozbierać i nie można mieć do niego większych pretensji. Zaliczył kilka kluczowych interwencji, ponadto zaimponował w rzutach karnych w meczu ze Szwajcarią i mimo wszystko przy jego nazwisku można zapisać plus.
Również Jordi Alba rozegrał bardzo dobry turniej. Tylko w meczu z Chorwacją nie wyszedł od pierwszej minut. Jego zmiennik, Jose Luis Gaya również pokazał, że nie znalazł się w tej kadrze przez przypadek.
Jeżeli chodzi o środkowych obrońców, to tylko Diego Llorente nie zagrał choćby minuty. Grali na zmianę Torres, Laporte i Garcia. Najsolidniej z nich w obronie prezentował się Garcia, ale jemu również zdarzały się słabsze chwile, co nie powinno dziwić, zważywszy na niewielką liczbę minut rozegranych w tym sezonie. Lekko złośliwie o obrońcach La Roja wypowiedział się Santiago Canizares, który jest zdania, że mimo wszystko lepiej wyprowadzają piłkę niż bronią.
Lekkim rozczarowaniem jest Marcos Llorente. Do pewnego stopnia słabszą dyspozycję piłkarza Atletico Madryt można usprawiedliwiać tym, że Luis Enrique wystawiał go w pierwszych spotkaniach na prawej obronie, gdzie jego atuty są nieco mniej eksponowane, niż gdy gra wyżej. Od trzeciego meczu grupowego stracił miejsce w składzie na rzecz Cesara Azpilicueta i ta decyzja się wybroniła. Sam Llorente w wielu wywiadach wspominał o tym, że cieszy go sama możliwość gry w pierwszym składzie bez względu na to, czy gra w środku pola, czy na skrzydle lub prawej obronie. Znacznie lepiej zaprezentował się Cesar Azpilicueta, ale wobec niego nie było stawianych tak wysokich oczekiwań.
Nie można przejść obojętnie obok Pedriego. W ostatnich kolejkach sezonu było widać po nim zmęczenie, które zjadało jego kreatywność, jednakże na Mistrzostwach Europy spisywał się bez zarzutów. Był jednym z najlepszych zawodników reprezentacji Hiszpanii, choć jeszcze w 2020 występował na poziomie drugiej ligi hiszpańskiej. Przeskok ze starć zespołami pokroju Fuenlabrady do piłki na najwyższym poziomie w jego przypadku nie był widoczny. Przebiegł najwięcej kilometrów spośród wszystkich piłkarzy, którzy wystąpili na europejskim czempionacie (do półfinału włącznie). Ponadto podaniami z głębi pola potrafił wypracować przewagę, która przekładała się na sytuacje bramkowe Hiszpanów.
Kontynuując wątek Pedriego, Lucho uporządkował kwestię pierwszych wyborów w strefie centralnej boiska. Wcześniej rotował nadmiernie tercetem i ciężko było się połapać, kto jest tak naprawdę pierwszym wyborem. Teraz jest już jasne. Rywalizację wygrała trójka Pedri-Busquets-Koke i zdała egzamin na co najmniej czwórkę w pięciostopniowej skali. Doskonale się uzupełniali, przez co każdy z tych piłkarzy miał momenty chwały. Busquets przydarzały się błędy, ale grał naprawdę dobrze. Koke ciężko harował i trzeba być nieco ślepym, by tego nie docenić. Rodri i Fabian Ruiz przegrali rywalizację, a Thiago został wręcz zdeklasowany. Kiedy pojawiał się na boisku, nie wnosił nic szczególnego do gry. Można wręcz rzec, że prezentował się niczym oldboy, który odwiedził młodszych kolegów, by rozruszać stawy. Widać, że smog liverpoolski mu nie służy i powinien zastanowić się, czy przypadkiem nie warto zmienić otoczenia, by nieco rozruszać nie tak wcale stare kości.
Błysnął Dani Olmo, któremu do pełni szczęścia zabrakło zimnej krwi pod bramką rywali. Strzelał najczęściej spośród wszystkich piłkarzy reprezentacji, natomiast nie zdobył choćby jednej bramki. Jego wkład w grę zespołu był naprawdę duży. Doskonale poruszał się między liniami, stwarzał przewagę w poszczególnych sektorach i jeśli nadal będzie się tak rozwijał, to niewykluczone, że kiedyś wskoczy na szczebel światowego TOP10. Ferran Torres zaprezentował się solidnie. Turniej opuszcza z podniesioną głową z dwiema bramkami i asystą. Adama Traore był tylko bohaterem epizodycznym.
Z doskonałej strony pokazał się Pablo Sarabia. Szukał szybkiego rozegrania akcji, doskonale kręcił obrońcami drużyn przeciwnych oraz strzelał ważne bramki, a także dokładał asysty. W ostatnim meczu turnieju nie mógł wystąpić z powodu urazu jednakże, ciężko nie docenić występu gracza, który był zaskoczony powołaniem i grał zdecydowanie lepiej niż w barwach PSG. Jeszcze kilka lat temu poważnie zastanawiał się nad swoją karierą, kiedy wraz z Getafe spadał z ligi. Wówczas rękę do niego wyciągnęła Sevilla i od tego momentu znajduje się na odpowiednich torach.
Przed startem Mistrzostw Europy podkreślałem, że reprezentacja Hiszpanii byłaby stawiana w nieco innym świetle, gdyby w jej szeregach znalazł się napastnik pokroju Fernando Torresa lub Davida Villi. Morata nie jest złym napastnikiem, natomiast często brakuje mu zimnej głowy i wyczucia linii. Jest podatny na krytykę, która pada w jego kierunku w nadmiarze, o czym w trakcie Mistrzostw każdy mógł się przekonać, gdyż przerodziła się w hejt w najgorszym wydaniu. Pod adresem jego rodziny padały groźby. Takim zachowaniom należy mówić stanowcze NIE. Część gróźb pod adresem Alvaro Morata trafiła do odpowiednich służb. Na tych mistrzostwach zdobył trzy bramki, choć mógł zdobyć ich więcej. Braki nadrabiał walką i pracą na rzecz drużyny, a jego postawa zwłaszcza w meczu z Polską zasługuje na szacunek.
Zawiódł Mikel Oyarzabal. Gdyby był bardziej skuteczny w meczu z Włochami, to Hiszpanie zagraliby w finale. Już w końcówce sezonu prezentował się nieco słabiej i niestety brak formy w ostatnich kolejkach przełożył się na jego występy na Mistrzostwach Europy. Gerard Moreno z pewnością też nie pokazał pełni potencjału, ale miał swoje momenty i pewnie jego występ byłby lepiej odbierany, gdyby wykorzystał rzut karny w meczu z Polską.
Z tych mistrzostw należy wyciągnąć wnioski na przyszłość i rzec można, że pewne fundamenty zostały położone pod katarski mundial. W obecnej kadrze znajduje się wielu piłkarzy klasy europejskiej, natomiast brakuje piłkarzy klasy światowej. Być może kilku z nich w przyszłości osiągnie ten poziom, natomiast na tym etapie kariery jeszcze brakuje im do poprzedników, którzy święcili największe triumfy. Niektóre tryby zaczęły do siebie pasować, a Luis Enrique nie spalił za nikim mostów, więc w przypadku dobrej dyspozycji niektórych piłkarzy droga do kadry pozostaje otwarta. Z pewnością nie był to zmarnowany czas. Zarówno dla trenera, który miał okazję na zebranie doświadczenia selekcjonera w warunkach bojowych, jak i dla piłkarzy, którzy mogli się obyć na wielkim turnieju u boku doświadczonego życiowo trenera.
O meczu powiedziano dosłownie wszystko, więc warto wspomnieć, o tym, co działo się na gdańskich ulicach przed spotkaniem finałowym. A działo się naprawdę dużo i każdy, kto oddycha i żyje futbolem, przechadzając się w pobliżu Neptuna, otrzymał potężną dawkę pozytywnej energii i śpiewów ludzi, którzy ze względu na miłość do klubu przemierzyli pół Europy.
Dlaczego tytuł nawiązuje wyłącznie do zespołu z Hiszpanii? Odpowiedź jest prosta. To oni zdominowali gdańskie ulice. Tego dnia fani Manchesteru United stanowili dla nich tylko tło. Mówiąc wprost, kibice Villarrealu wygrali swój mecz. Mecz na okrzyki, spontaniczne reakcje i próby zwrócenia na siebie uwagi. Przekładając to na futbol, posiadanie piłki było 80 do 20 na korzyść Villarrealu.
Wybaczcie, ale nie mogę się powstrzymać i muszę wspomnieć o jednej sytuacji. W pewnym momencie wyczułem zapach prażonej cebuli, kiedy to dwie Panie z naszego kraju zaczęły psioczyć w następujący sposób:
-Zobacz Ela. Ci kibole… Tyle ich tutaj i przez to nie będziemy mieli, co jeść.
-Daj spokój. Zjechali się z nie wiadomo skąd i nawet człowiek nie będzie mógł zjeść normalnie obiadu. Ci kibole nie mogli zjeść wcześniej, wiedząc, że wracamy z pracy?
Aż zrobiło mi się ich szkoda! Uczciłem cierpienia tych Pań sekundą ciszy. Mniejsza o to, że Gdańsk otrzymał szansę organizacji wielkiej imprezy, ponownie tętnił życiem i nie wiadomo, kiedy podobne święto futbolu będzie odbywać się na polskiej ziemi. Ważne, że Ela i jej koleżanka nie zjedzą trzydziesty piąty raz kotleta z ziemniakami w dobrze im znanym miejscu.
Kiedy na swoim koncie twitterowym wrzuciłem nagrania z ulic, kilka osób pytało o ceny różnych artykułów. Szaliki sprzedawane w pobliżu Neptuna kosztowały 80 złotych. Nie mnie oceniać, czy to dużo, czy mało. Jeżeli chodzi o punkty gastronomiczne, to jeden z nich (z grzeczności nazwy nie wymienię) postanowił przygotować specjalne menu, w którym cena piwa (koncerniak 0,5l) wystrzeliła do 26 złotych. Dziś pewnie to samo piwo znów kosztuje 12 złotych. Wasze zdrowie!
Wracając do tematów kibicowskich, jako że znam język hiszpański na tyle, by móc się porozumiewać było mi o wiele łatwiej zamienić kilka słów z kibicami Villarrealu, a jak przystało na otwartość Hiszpanów, na tych kilku słowach się nie kończyło, a rozmowy obejmowały przeróżne tematy zahaczające o piłkę, podróż do Gdańska, aż po sytuację w Hiszpanii.
Pytałem, co sądzą o Polsce i samym Gdańsku i byli pod wielkim wrażeniem. Część z nich przyleciała do naszego kraju dzięki rekomendacji bliskich, którzy odwiedzili nasz kraj w trakcie EURO2012. Gdańsk w porównaniu do Vila-Real jest olbrzymi. Hiszpańskie miasto liczy zaledwie 50 tysięcy mieszkańców, a mimo to Estadio de la Ceramica, który jest w stanie pomieścić około 24 tysięcy ludzi, rzadko świecił pustkami. Ma to również związek, z tym że na stadion zjeżdżają się również kibice z sąsiednich miast, którzy ze względu na dość przystępne ceny względem gigantów LaLigi decydują się na budżetową, ale wciąż ciekawą opcję.
Co do zasady znajomość piłki kibiców, z którymi miałem przyjemność rozmawiać stała na bardzo wysokim poziomie zarówno jeśli chodzi o charakterystykę poszczególnych zawodników, jak i niuansów taktycznych. Często słyszałem uwagi, że w Hiszpanii futbol staje się coraz bardziej defensywny i nie podoba im się ta tendencja pojawiania się nowych zespołów Getafepodobnych, ponieważ kibice Villarrealu oczekują od piłki czegoś więcej niż tylko destrukcji i mądrego przesuwania. Wynik schodzi na drugi plan, jeśli drużyna gra piach.
Kiedy prowadząc rozmowy, wspominałem o czasach, gdy na El Madrigal (wówczas tak nazywał się ich stadion) występowali Riquelme, Sorin, Senna, Forlan i Capdevilli traktowano mnie, jakbym przyleciał do Polski wraz z nimi. Pytając o przewidywania, oczywiście słyszałem, że wygra Villarreal, ale wypowiedzi były w wielu przypadkach zrównoważone i odnosiły się do tego, że Emery potrafi zachować chłodną głowę i pragmatyczne podejście, a co za tym idzie sprawić, by cierpienie boiskowe jego zawodników przyniosło oczekiwany rezultat w postaci wygranej. Często przywoływano byłego trenera Javiego Calleję i w wielu przypadkach pojawiały się sformułowania, że rozstanie z Calleją było niesprawiedliwością, ale nie mogą narzekać, bo nowy trener sprawił, że dotarli do finału LE, jednak nie zapominają o poprzedniku, który wywalczył awans do pucharów.
Co do historii kibiców, z którymi rozmawiałem, jeden z nich pracuje na co dzień w Mercadonie, czyli w sieci sklepów, które mają tego samego właściciela co Villarrealu – Fernando Roiga. Zapytałem o koszty przyjazdu do Polski i w przypadku Mario przyjazd do Gdańska wraz z rodziną, wliczając wszelkie udogodnienia i zakup pamiątek przekroczył granicę tysiąca euro. Wspomniał, że to spora część jego miesięcznego wynagrodzenia, ale jak sam dodał – cholera, to jest futbol i było warto.
Ze strony fanów Villarrealu nie było żadnej agresji w stosunku do kibiców drużyny przeciwnej. Pojawiały się jedynie drobne zaczepki, które ze względu na przyjazne podejście dalekie od patosu panów o obwodzie szyi zbliżonym do średniego obwodu uda, nie mogły przerodzić się w jatkę rodem z amerykańskiego wrestlingu. Kiedy fani Czerwonych Diabłów śpiewali, że wygrają mecz, w kontrze słyszeli, że Villarrealu wygra dziś trzema bramkami. Zresztą kibice Villarrealu byli zajęci przede wszystkim sobą, śpiewając o Żółtej Łodzi Podwodnej. Jeden z kibiców zabrał ze sobą dmuchaną Żółtą Łódź Podwodną, którą kibice stale podrzucali śpiewając Submarino Amarillo! Pojawiły się również świece dymne, ale używano ich z głową i nikomu nie przyszło do głowy, by rzucać nimi, gdzie popadnie, więc zachowanie kibiców tego klubu można ocenić piątkę.
Wcześniej na Targu Węglowym spotkałem na piwie grupę kilku Hiszpanów, która była ciekawa polskich słów i kultury. W pobliżu znajdował się automat typu bokser z możliwością kopania. Pytali mnie, jak mówi się po polsku „strzelaj” i „kop” przez jakiś czas, gdy ktoś próbował skorzystać z tej maszyny, krzyczeli: Strzelaj! Strzelaj! Kop! Kop!
Najsmutniejsze jest to, że trzeba będzie poczekać dłuższy czas, zanim w naszym kraju ponownie dojdzie do święta futbolu pokroju finału LE. Jednak wspomnienia pozostają na zawsze i trzeba trzymać kciuki, by polskie stadiony częściej gościły finały europejskich rozgrywek.
PAWEŁ OŻÓG
Walka o mistrzostwo Hiszpanii wzbudza wiele emocji, ale na dole tabeli jest równie ciekawie. Sytuacja jednego zespołu wydaje się wręcz tragiczna, ale pięć kolejnych drużyn nadal musi utrzymać poziom koncentracji na najwyższym poziomie, by nie skończyć sezonu na miejscu, które zazwyczaj oznaczane jest kolorem czerwonym. Kto jest w najgorszej sytuacji? Problemy poszczególnych ekip? Kto ma najgorszy terminarz?
Dno tabeli okupuje Eibar, który od dłuższego czasu stopniowo obniżał loty i już pod koniec poprzedniego sezonu można było zakładać, że w kolejnych rozgrywkach czeka ich trudna walka o ligowy byt. Z roku na rok zespół się osłabiał. Odchodzili coraz lepsi piłkarze, a piłkarze, którzy wchodzili w ich miejsce nie byli w stanie zagwarantować poziomu swoich poprzedników. W tym sezonie zespół Mendilibara mocno odczuł odejście Gonzalo Escalante i przede wszystkim Orellany, który zasilił ligowego rywala Real Valladolid.
Postać trenera również budzi kontrowersje. J.L. Mendilibar jest pragmatykiem, wymagającym od swojego zespołu przede wszystkim poświęcenia i walki. Styl oparty na wysokim pressingu i bombardowaniu wrzutkami pola karnego rywala do pewnego momentu się sprawdzał, ale wszystko ma swój koniec. Koncepcja ta zaczęła się dewaluować dzięki błędom indywidualnym. Styl preferowany przez Mendilibara wymaga zwartej gry w obronie i doskonałej organizacji, ale w momencie, gdy jedno z ogniw zawodzi, całość sypie się jak domek z kart.
Można narzekać na błędy w obronie, ale ofensywa również zawodzi. Oglądanie rozpaczliwych uderzeń Pedro Leona, który myślami jest już po drugiej stronie rzeki, może doprowadzić do stanów depresyjnych. Inui również daleki jest od formy sprzed kilku lat. Często zdarzało się, że na skrzydłach grali również boczni obrońcy. Chmury nad grą ofensywną Eibaru rozgania Bryan Gil, ale ciężko od tak młodego zawodnika wymagać, by w 38 kolejkach ratował zespół, tym bardziej że to dopiero jego pierwszy pełny sezon na poziomie LaLiga. Napastnicy Eibaru również nie rozpieszczają miłośników klubu z Ipurua. Do pewnego stopnia można liczyć na Kike Garcię, któremu zdarza się zaliczyć dobre spotkanie (raz nawet zaskoczył hat-trickiem), ale znacznie częściej przytrafiają mu się spektakularne pudła. Do dyspozycji trenera pozostają jeszcze Sergi Enrich, Yoshinori Muto (kompletnie nie pasuje do tej drużyny) i Quique Gonzalez, ale zwłaszcza ten ostatni odstaje od poziomu najwyższej klasy rozgrywkowej w Hiszpanii.
Na moment warto zatrzymać się przy postaci Frana Garazgarzy, który ostatnio pożegnał się z klubem. Możliwe, że gdyby nie oko do piłkarzy, które z czasem zatracił, to już dawno Eibar grałby w Segunda Division. To on sprowadził Gonzalo Escalante, Rubena Penię oraz wielu innych, na których Rusznikarze zarobili uczciwe pieniądze. Jednak w ostatnich dwóch sezonach ruchy transferowe Eibaru pozostawiały wiele do życzenia. Oto kilka przykładów:
Los Franjiverder po kilku latach wrócili do Primera Division z misją utrzymania, której towarzyszy szum związany z szaleństwem organizacyjnym Bragarnika. Wywalczyli dość niespodziewany awans, ale po zdobyciu przepustki do najwyższej klasy rozgrywkowej pożegnano trenera Pachetę, którego zastąpił Jorge Almiron, rodak właściciela klubu, który ma duże wpływy na argentyńskim rynku zawodników i trenerów.
Ze względu na grę w barażach sezon 20/21 rozpoczęli od czwartej kolejki (pierwsze trzy rozegrali w późniejszym terminie) i był to zdecydowanie najlepszy okres tej drużyny. W pierwszych czterech spotkaniach zdobyli aż 10 punktów. Potem było już tylko gorzej.
Almiron otrzymał zespół przebudowany w 70% względem poprzedniego sezonu, a jakby było miało zmian, zdecydował się na grę trójką z tyłu. Elche dbało głównie o tyły i do pewnego momentu gra obronna Franjiverdes była całkiem skuteczna. Być może byłoby łatwiej strzec dostępu do własnej bramki, gdyby byli w stanie dłużej utrzymywać się na połowie rywala. Gdyby umiejętności piłkarzy ofensywnych pozwalały na nieco inny rozkład akcentów, to całkiem możliwe, że graliby odważniej. Spoglądając na atak złożony z Lucasa Boye, czterdziestoletniego Nino, Pere Milli (również często grywał na innych pozycjach) oraz Guido Carillo, ciężko było czepiać się skłonności do dość zachowawczej gry skupiającej się na mądrym przesuwaniu i zabezpieczania bramki, licząc na to, że jakimś cudem uda się przepchnąć spotkanie. Dlatego też Elche oddaje średnio najmniej strzałów na bramkę rywali.
Ciężko utrzymać się w lidze, jeśli zespół czeka na wygraną od siódmej do dwudziestej czwartej kolejki. Przez większość sezonu najjaśniejszą postacią Elche był bramkarz Edgar Badiia, który z czasem został zepchnięty na boczne tory, choć swoją postawą na to nie zasłużył. W tym sezonie wykonał najwięcej skutecznych interwencji spośród wszystkich bramkarzy w lidze. Kilku innych zawodników Elche, jak choćby Tete Morente, czy Fidel miewało przebłyski, ale na ten moment nie mogą brać za pewnik, że otrzymają oferty z innych zespołów LaLigi w przypadku spadku Elche.
Zwolnienie Almirona było kwestią czasu. Bragarnik tym razem zdecydował się na zatrudnienie Frana Escriby, który doskonale znał klubowe korytarze, ponieważ w przeszłości pracował na Estadio Manuel Martinez Valero. Doświadczony trener od razu przeszedł do realizacji swoich założeń, które miały być proste, lecz skuteczne. Zrezygnował z ustawienia z trójką z tyłu, na rzecz czteroosobowego bloku obronnego uznając, że przez to jego zespół osiągnie stabilność. Piłkarze szybko polubili sposób pracy nowego trenera. Gonzalo Verdu porównał go do Pachety dodając, że po ich przemówieniach człowiek jest gotowy, by pójść na wojnę.
Jak dotąd Escriba poprowadził Elche w trzynastu spotkaniach, z czego trzy wygrał (Eibar, Sevilla oraz Levante), trzy zremisował i aż siedem przegrał. Średnia poniżej jednego punktu na mecz i tylko nieznacznie wyższa od poprzednika w połączeniu z niską jakością piłkarzy nie dają wielu przesłanek ku utrzymaniu w lidze, jednak należy brać pod uwagę, że przy odrobinie szczęścia i indolencji rywali, misja utrzymanie, może zakończyć się niespodziewanym sukcesem.
Huesca gra najlepszy futbol spośród beniaminków, jednak chwiejność nie pozwala im na zdobywanie większej liczby punktów. Huesca zarówno Michela, jak i teraz Pachety gra otwarty futbol pełen radości i ofensywnych akcentów. Brak zbalansowania potrafili wykorzystać ligowi rywale, o czym świadczy fakt, że dopiero w 13. kolejce wygrali pierwszy mecz w sezonie. Kiedy Pacheta przejął stery po Michelu, pojawiały się głosy, sugerujące, że zmiana ta będzie wiązała się, ze zmianą podejścia z futbolu na tak, na futbol zachowawczy. Pacheta zadbał o zbalansowanie zespołu, pozostawiając furtkę dla genu szaleństwa, który uaktywnił się w meczu z Celtą Vigo (porażka 4:3).
Najjaśniejszymi punktami w zespole są Javi Galan i Rafa Mir. Pierwszy jest ofensywnie przysposobionym wahadłowym, a drugi to wciąż młody napastnik, który w przeszłości opuścił Valencię na rzecz Wolves, ale plany podbicia angielskich boisk spełzły na niczym, a wypożyczenie do Huesci oznaczało dość brutalną i prawdopodobnie jedną z ostatnich szans na zaistnienie w poważnym futbolu. Mira cechują imponujące warunki fizyczne, jest silnym dobrze grającym tyłem do bramki napastnikiem, który może pochwalić się dużą szybkością oraz potężnym uderzeniem. Niewielu jest piłkarzy o takiej charakterystyce, więc w momencie, gdy osiągnął bardzo wysoką formę, zaczęły pojawiać się porównania do Erlinga Haalanda.
Z perspektywy czasu właściciele Huesci moga żałować, że szybciej nie pożegnali Michela, ponieważ Pacheta radzi sobie zdecydowanie lepiej niż poprzednik. Pacheta jest szanowany przez piłkarzy i lubiany przez pracowników klubu. Jeśli ktoś miał wątpliwości, czy jest w stanie prowadzić z powodzeniem zespół na poziomie Primera Division, to mógł się miło rozczarować. Szczerze mówiąc spadek Huesci oznaczałby szkodę dla tej ligi. W porównaniu do pozostałych beniaminków oraz części zespołów walczących o utrzymanie Huesca prezentuje zdecydowanie atrakcyjniejszy futbol niż zespoły Bordalasopodobne.
Klub zagadka. Od początku sezonu grają bardzo nierówno i słuchając wywiadów z udziałem Sergio lub piłkarzy Los Pucelanos nie trudno spostrzec powtarzające się frazy o pracy nad koncentracją od pierwszej do ostatniej minuty oraz wiarze w to, że zdołają odmienić swój los.
Pewnym usprawiedliwieniem słabych wyników jest fakt, że na każdym etapie obecnego sezonu Sergio musiał zmagać się z absencjami zawodników. Liczne kontuzje oraz pozytywne wyniki testów na koronawirusa sprawiły, że kibice tego klubu mieli prawo zwątpić, w to, że w końcu wszyscy będą do dyspozycji trenera. Tylko w pierwszych pięciu kolejkach tego sezonu, Sergio musiał skorzystać z aż czterech różnych par środkowych obrońców. Sam zainteresowany najmocniej ubolewał nad brakiem Kiko Olivasa, filaru i dobrego ducha zespołu. W poprzednim tygodniu Hiszpan powrócił do składu po dziewięciomiesięcznej przerwie spowodowanej urazami, a Sergio wypowiedział następujące słowa:
„Kiko jest dla nas bardzo ważny na boisku oraz w szatni. Od miesiąca nabierał. Jesteśmy bardzo szczęśliwi, a jego wkład sprawił, że zespół zrobił krok naprzód pod względem emocjonalnym”
Do niefrasobliwości oraz licznych absencji należy dołożyć problemy z napastnikami, Przed sezonem sprowadzono Shona Weismanna, a z wypożyczenia powrócił Marcos Andre. Pierwszy dość mocno zderzył się z poziomem LaLiga, ale w ostatnim czasie gra zdecydowanie lepiej. W nieco innej sytuacji jest Marcos Andre, który w kilku spotkaniach zademonstrował duże umiejętności, ale często wypada z powodu urazów. Do dyspozycji Sergio są jeszcze Sergi Guardiola, który w tym sezonie jest bardzo nieskuteczny oraz Kenan Kodro czekający na swoje premierowe trafienie dla Realu Valladolid. Łącznie napastnicy Los Pucelanos zdobyli 10 bramek w lidze, co jest wynikiem bardzo, ale to bardzo słabym.
Real Valladolid od dziewięciu kolejek czeka na zwycięstwo. O dziwo od meczu z Barceloną, w którym zaprezentowali się nadspodziewanie dobrze, prezentują się nieco lepiej, natomiast tabela i wyniki tego nie odzwierciedlają. Real Valladolid powinien pluć sobie w brodę po starciach z głównymi rywalami w walce o utrzymanie, co obrazuje poniższy tweet:
Na domiar złego terminarz Realu Valladolid w kończących sezon kolejkach jest bardzo wymagający. Valencia, która wciąż nie ma pewnego utrzymania, a następnie Villarreal, RSSS i Atletico. Podsumowując, sytuację Realu Valladolid powoli można nazwać krytyczną. Od momentu przejęcie klubu przez Ronaldo Nazario da Limę, klub organizacyjnie zrobił kilka kroków do przodu, zmniejszono również długi, ale spadek, który jest całkiem prawdopodobny, może pociągnąć lawinę bardzo przykrych zdarzeń.
Klub z Vitorii już przed startem sezonu należał do grona potencjalnych spadkowiczów. W dużym uproszczeniu od dłuższego czasu gra Deportivo Alaves była oparta na następujących filarach: głębokiej defensywie, topornym środku pola, szybkich skrzydłach oraz duecie Joselu&Lucas Perez. Tylko optymista wierzył, że Deportivo Alaves wykona nagły skok, tym bardziej że nie przeprowadzili ruchów transferowych, które zrobiłyby na kimkolwiek wrażenie. Sezon na ławce rozpoczął Pablo Machin, który od momentu opuszczenia Girony przeżywa mnóstwo gorzkich chwil. Po kilkunastu kolejkach stracił pracę i zatrudniono kolejnego trenera, skupiającego się głównie na defensywie – Abelardo. Co było do przewidzenia, nie odmienił oblicza zespołu i również został zwolniony. Z pewnością konflikt z Lucasem Perezem nie pomógł w pozytywnym odbiorze jego pracy, tym bardziej że gra ofensywna Alaves jest uzależniona od dyspozycji tego właśnie napastnika. Miejsce Abelardo zajął Javi Calleja, który pod każdym względem przewyższa Abelardo i preferuje zdecydowanie bardziej otwarty futbol, choć patrząc na kadrę Alaves, ciężko spodziewać się nagle ofensywnej piłki.
Calleja wcześniej pracował z Villarrealem i o ile jego początki na El Madrigal były burzliwe (szybkie zwolnienie i powrót po sześciu tygodniach), o tyle z biegiem czasu zadbał o to, by postrzegano jego pracę pozytywnie i pewnie, gdyby nie możliwość zatrudnienia Unaia Emerego przez właścicieli Villarreal, Calleja nadal by tam pracował.
Javi Calleja długo czekał na satysfakcjonującą ofertę, aż w końcu podjął się trudnego wyzwania utrzymania Deportivo Alaves. Dobrze rozpoczął. Od serii czterech spotkań bez porażki i zdobycia ośmiu punktów. Na nieszczęście byłego szkoleniowca Villarreal, mecz z Eibarem przegrali, a to skomplikowało sytuację Alaves i doprowadziło do przywrócenia wiary w utrzymania w obozie jednego z bezpośrednich rywali.
„Miejmy nadzieję, że kiedy przyjdzie ostatnia kolejka, będziemy w miejscu, które pozwoli nam polegać na sobie i nie będziemy musieli patrzeć na wyniki innych zespołów”
Javi calleja
Dziś ciężko o nadmierny optymizm, natomiast zatrudnienie tego trenera daje nadzieję na lepsze jutro w przypadku przebudowy zespołu pod jego dyktando. Można było zakładać, że otrzyma szansę w nieco lepszym zespole, ale skoro do tego nie doszło, to pozostaje życzyć trenerowi z Madrytu korzystnych warunków pracy w Vitorii.
Getafe śmiało można zaliczyć do grona zespołów, które zaliczyły największy regres względem poprzedniego sezonu. Koncepcja drużyny opartej na walce i przeszkadzaniu, której ambasadorem można mianować Damiana Suareza, zaczęła się stopniowo wypalać. Do tego należy również dodać nietrafione letnie transfery, o czym szerzej pisałem w tekście o zimowych ruchach, które miały naprawić szkody i uzupełnić braki. Nie trudno dostrzec wypalenie niektórych ogniw i nadmierną wiarę, że gracze pokroju Marca Cucurelli dociągną Los Azulones do ligowego peletonu. Zresztą Cucurella również nie prezentuje się w tym sezonie najlepiej.
Getafe nie ma wielkich gwiazd, ale kilku piłkarzy spokojnie mogłoby pomyśleć o transferze do mocniejszej drużyny. Do grona tych piłkarzy można zaliczyć Nemanję Maksimovicia, Mauro Arambarriego, czy wspomnianego wcześniej Cucurellę. Jednak trzon stanowią przeciętni zawodnicy, z których trener Bordalas wyciągnął ich maksimum. Słabo wygląda środek obrony. Djene nie gra już tak dobrze, jak w poprzednich latach, a jego partnerzy prezentują się często tragicznie, co skłoniło Bordalasa do kombinowania z ustawieniem Davida Timora na środku defensywy. Ponadto w ostatnich dwóch sezonach przynajmniej dwóch napastników Getafe kończyło sezon z minimum dziesięcioma bramkami. Teraz można śmiało zakładać, że do tego nie dojdzie, ponieważ najskuteczniejsi w tym sezonie napastnicy z Estadio Colliseum Alfonso Perez, Jaime Mata i Angel Rodriguez zdobyli w tym sezonie tylko po pięć bramek.
Coraz częściej mówi się o odejściu Pepa Bordalasa, który sprawia wrażenie wypalonego pracą z Los Azulones. Jeszcze rok temu śmiało można było, plasować go w piątce, a może nawet trójce najlepszych trenerów pracujących w LaLiga, ale dziś jego notowania spadły i przydałaby się Bordalasowi zmiana otoczenia, np. objęcie jednego z włoskich klubów, o czym rzekomo marzy sam zainteresowany. Wszystko wskazuje na to, że Getafe raczej będzie szukało trenera o inne wizji. Już pojawiają się spekulacje o możliwości zatrudnienia Javiego Gracii. Przekonamy się w najbliższych tygodniach, czy tak się stanie, ale jest to możliwy scenariusz, zważywszy na fakt, że Gracia jest w tym momencie wolnym trenerem.
O Valencii na końcu, ponieważ szanse na spadek Los Ches są relatywnie niskie, choć już samo widmo spadku jest ciosem dla fanów tego utytułowanego klubu. Każdy doskonale zdaje sobie sprawę ze szkodliwych działań Petera Lima wywołujących falę protestów posuwających się nawet do zapalania zniczy pod stadionem. Niestety problemy organizacyjne przekładają się również na kwestie sportowe. Piłkarze nie są pewni swojej przyszłości, kolejni trenerzy nie mogą liczyć na wsparcie właściciela, a potencjalni przyszli zawodnicy nie są ślepi, ani głusi na wieści dochodzące z Estadio Mestalla.
Taka otoczka w połączeniu z sukcesywnym pozbywaniem się ważnych piłkarzy nie może prowadzić do niczego dobrego. Z tego też powodu wielu zawodników Los Ches gra poniżej oczekiwań i raczej ciężko się temu dziwić. Valencia stała się zespołem, z którego dość łatwo wyjąć ważne ogniwa. Choć Gaya cały czas zapewnia o chęciach pozostania w klubie, to nikogo nie powinno dziwić jeśli skorzysta z oferty klubu, z nieco bardziej stabilną i przyszłościową polityką budowania zespołu.
Oczko w głowie Lima, czyli krnąbrny Kang-In Lee, na którego chuchano i dmuchano, a w międzyczasie rosły mu rogi, również powoli szykuje się do odejścia. Jego kontrakt kończy się już w czerwcu 2022, więc ostatnią szansą na jakikolwiek zarobek na tym zawodniku, będzie najbliższe okno transferowe. Koreańczyk posiada duże umiejętności, potrafi wejść w drybling, potrafi inicjować grę na jeden kontakt, ale indywidualizm, zmieniający się w egoizm wychodzi z niego na każdym kroku.
Piłkarze Valencii często sprawiają wrażenie dość apatycznych zarówno w ofensywie, jak i ofensywie. To właśnie na ich bramkę inne zespoły oddają średnio najwięcej strzałów, a to przekłada się na liczbę straconych bramek oraz ujemny bilans bramkowy. Jeśli chodzi o ich poczynania ofensywne, często Valencia budzi się dopiero w końcówkach spotkań. Pod tę tezę idealnie pasują spotkania z Celtą, Villlarrealem oraz Realem Sociedad.
Ostatnio po dobrym meczu zwolniono wypalonego degrengoladą Javiego Gracię, a tymczasowym trenerem po raz kolejny został Voro, który powinien otrzymać tytuł honorowego tymczasowego trenera. Anil Murphy przyznał, że teraz szukają silnego charakteru, prawdziwego lidera. Cóż, z pewnością następny trener musi mieć silną psychikę, aby nie zwariować, pracując z Limem i Murphym.
Celta, choć widnieje na piłkarskiej mapie Hiszpanii od 1923 roku, nigdy nie zdobyła krajowego trofeum. Nieco lepiej wiodło się Celcie w Europie, a największym sukcesem w historii Celty było znalezienie się w gronie zwycięzców Pucharu Intertoto w roku 2000. Wówczas pokonali w dwumeczu Zenit Sankt Petersburg, a prawdziwe europejskie boje już w Pucharze UEFA miały dopiero nadejść. Przepustka do Pucharu UEFA dała Celcie możliwość zmierzenia się kolejno Rijeką, Crveną Zvezdą, Szachtarem, Stuttgartem i Barceloną, która w zakończyła europejski sen Celty na ¼ finału. O losach dwumeczu przesądziła zasada bramek zdobytych na wyjeździe. Do sezonu 16/17 był to najlepszy wynik Celty w tych rozgrywkach.
Na początku XXI wieku piłkarze Celty zabierali swoich kibiców na huśtawkę nastrojów. Szczytem fluktuacji był sezon 03/04, w którym Celta dotarła do ⅛ finału Ligi Mistrzów, a także niespodziewanie opuściła Primera Division. W obecnym stuleciu Celta przez sześć sezonów występowała w drugiej lidze. Kibice Celty mogli być spokojni o utrzymanie, dopiero gdy drużynę objął Luis Enrique, a powrót do europejskich pucharów nastąpił dopiero w drugim sezonie pracy Eduardo Berizzo.
Kiedy Luis Enrique opuścił Celtę na rzecz Barcelony, w Vigo debatowano nad wyborem kolejnego trenera. Ostatecznie postawiono na Eduardo Berizzo, który znał każdy zakątek Vigo dzięki temu, że grał w koszulce Celestes od stycznia 2001 roku do lipca 2005. Berizzo w chwili przejęcia Celty nie miał szczególnie dużego doświadczenia jako samodzielny trener, a sceptycy podchodzili do niego z dużym dystansem, ponieważ nigdy wcześniej nie prowadził zespołu w Europie. Krótko prowadził Estudiantes, a następnie odnosił sukcesy (mistrzostwo i Superpuchar) z zespołem O’Higgins.
Berizzo w Celcie szybko rozwiał wątpliwości. Zadbał o dobre pierwsze wrażenie, podkreślając, że czuje dumę z faktu, że po raz kolejny może być częścią historii Celty. Swój pierwszy sezon pracy w Europie zakończył na ósmym miejscu, choć na pewnym etapie sezonu Celta traciła punkty bez opamiętania. Żeby nie być gołosłownym, w połowie sezonu zaliczyli serię jedenastu spotkań bez zwycięstwa. Pomimo chwilowej zapaści do miejsca dającego możliwość gry w pucharach zabrakło niewiele. Cztery oczka. W kolejnym sezonie Celta wykonała duży krok do przodu i po dziesięciu latach przerwy zapewniła sobie prawo gry w europejskich pucharach. Szóste miejsce i co ciekawe zakończyli sezon z ujemnym bilansem bramkowym, który wynikał z kilku wpadek np. porażki z Barceloną 6:1, z Realem 7:1 oraz Valencią 5:1. Co ważne mecze Celty zazwyczaj były bardzo ciekawe ze względu na sposób gry, który wprowadził Berizzo. Celta potrafiła wyprowadzać zarówno groźne kontry, jak i ukąsić rywala poprzez kombinacyjną grę w ataku pozycyjnym, świetnie wykorzystując całą szerokość boisk.
Kolejny sezon Celta zaczęła od serii trzech porażek: z Leganes, Realem Madryt oraz Atletico. W siódmej kolejce na Balaidos przyjechała Barcelona bez Leo Messiego. Celta pokonała Barcelonę 4:3, prowadząc w pewnym momencie już 3:0, aby w następnej kolejce zagrać koszmarne spotkanie i ulec Villarrealowi Frana Escriby 5:0. Tak w dużym uproszczeniu wyglądał sezon ligowy w wykonaniu zespołu Eduardo Berizzo. Wzloty przeplatały liczne upadki, czego potwierdzeniem jest siedem ostatnich spotkań w sezonie, w których zdobyli zaledwie jeden punkt. W Pucharze Króla Celta wyeliminowała UCAM Murcia, Valencię, Real Madryt, ale niespodziewanie przegrała dwumecz o finał z Deportivo Alaves. Jednak przejdźmy już do Ligi Europy, a może jednak najpierw wywołamy bohatera pierwszoplanowego.
Powrót Celty do rozgrywek europejskim był w dużej mierze konsekwencją powrotu na Balaidos lokalnego bohatera, Iago Aspasa. W Liverpoolu nie spełnił oczekiwań, w Sevilli się nie odnalazł, w krótkim czasie trafiając z nieba do piekła, a marzenia o grze w reprezentacji musiał odłożyć na później.
Włodarze Celty byli przekonani, że galicyjskie powietrze sprawi, że Aspas wróci na właściwe tory. I tak też się stało. W pierwszym sezonie po powrocie zdobył 14 bramek w lidze oraz dołożył pięć asyst. W kolejnych zdobywał bramki z jeszcze większą częstotliwością i łatwością do tego stopnia, że dziś nikt nie wyobraża sobie Celty bez Aspasa. Żeby było śmieszniej, w tym samym sezonie do Vigo trafił również Dejan Drazic z OFK Belgrad (obecnie zawodnik Zagłębia Lubin). W tym czasie Celta podchodziła dość zachowawczo do każdego wydanego euro. Zespół zasilił także Daniel Waas, który przed transferem spadł z Evian do Ligue 2, Claudio Beauvue, któremu nie poszło w OL po transferze z Guingamp i John Guidetti, a większość zainwestowanych pieniędzy pochodziła ze sprzedaży Santiego Miny do Valencii.
John Guidetti nigdy nie stał na czele kolejki po odbiór Złotej Piłki, czy Złotego Buta, ale z pewnością nie można mu odmówić waleczności i charyzmy. Zanim trafił do Celty podczas jednej z konferencji porównano go do Harrego Kane’a, na co Szwed odpowiedział w swoim stylu, uznając, że nie ma sensu porównywać go do Kane’a. Swoją wartość rynkową przyrównał do ceny Cheesburgera.
Guidetti nie był też ostatnim ogórem. Wraz z reprezentacją Szwecji do lat 21 wygrał Młodzieżowe Mistrzostwa Europy, co oznaczało dla Guidettiego konieczność przefarbowania włosów na różowo, ponieważ przegrał zakład! Kiedy był nastolatkiem, wraz z rodziną przeniósł się do Kenii, ponieważ jego ojciec otrzymał tam pracę. Z tego powodu John kilka szlifów zebrał na afrykańskich boiskach. W wywiadzie dla The Guardian podkreślił, że właśnie tam chciałby mieszkać po zakończeniu kariery.
W pewnym momencie grając w Holandii, strzelał jak na zawołanie, ale jego rozwój zatrzymały nietypowe problemy zdrowotne.
„Zjadłem trochę kurczaka na przyjęciu urodzinowym mojej dziewczyny, ale doprowadziło to do zatrucia pokarmowego. Mój stan się pogorszył, gdy wirus wpłynął na mój układ nerwowy […] Dzień po rozegraniu meczu nie mogłem nawet stanąć na prawej nodze. Po prostu upadłem na ziemię. Fizjoterapeuta powiedział mi, żebym pojeździł trochę na rowerze stacjonarnym, ale nie mogłem nawet tego zrobić”.
Kiedy trafił do Celty, od razu rzucił stwierdzeniem, że już nie może doczekać się derbów z Deportivo! Jego kariera przypomina nieco dwudziestoczterogodzinną wycieczkę po Vigo, którą urządził sobie dzień po ogłoszeniu transferu, by poznać wszelkie zakamarki miasta. Szwedowi zdarzały się przebłyski zwłaszcza w europejskich pucharach, lecz dziś jest raczej bliżej transferu do Ekstraklasy niż gry na najwyższym poziomie. Niemniej jednak ciężko nie docenić wkładu Guidettiego w awans Celty do ½ finału Ligi Europy.
Celta trafiła do grupy z Ajaxem, Standardem Liege oraz Panathinaikosem. W pierwszych trzech meczach zdobyli łącznie pięć punktów, co stawiało ich w niezłej sytuacji przed rundą rewanżową. Następnie przegrali z Ajaxem i zremisowali ze Standardem Liege, który również ostrzył sobie zęby na 1/16 finału. Przed ostatnią serią spotkań Standard i Celta miały po sześć punktów. Belgijski zespół czekało starcie z najmocniejszym w tej grupie Ajaxem, a Celtę wyjazdowy mecz z Panathinaikosem, który grał już tylko o honor. Standard zremisował 1:1, a Celta wygrała w Atenach 0:2 po bramkach Guidettiego i Orellany.
W 1/16 Celta trafiła na Szachtar Donieck. U siebie Celta uległa zespołowi Paulo Fonseki 0:1, co bardzo skomplikowało kwestię awansu do kolejnej rundy. W rewanżu Szachtar postawił twarde warunki, a mecz zdominowały sytuacje stykowe. Jednak w końcówce los uśmiechnął się do Celty. W 90. minucie sędzia wskazał na jedenasty metr, po kontakcie Pyatova z Johnem Guidettim, a Iago Aspas strzelił bramkę na wagę dogrywki. W niej niezwykle groźny był Theo Bongonda, który pojawił się na boisku w drugiej części spotkania. Celta konsekwentnie dążyła do drugiego trafienia. Dopięli swego. Z rzutu rożnego dośrodkował Jozabed a bramkę po strzale głową zdobył Gustavo Cabral.
W 1/8 Celta grała z Krasnodarem. Pierwsze spotkanie wygrali u siebie 2:1, co stawiało ich w uprzywilejowanej sytuacji przed dalekim wyjazdem do Krasnodaru. W rewanżu Celta pokazała od początku, że nie da sobie zabrać awansu. Już w trzeciej sekundzie meczu odebrali piłkę zawodnikom Krasnodaru i pognali na bramkę rywala. Wspomniana akcja nie została zakończona bramką, ale golkiper FK Krasnodar mógł sprawdzić swój poziom dogrzania. Już na początku drugiej części spotkania Hugo Mallo, strzelił bramkę na 0:1, a resztki nadziei rywalom odebrał Iago Aspas wykorzystując podanie Guidettiego.
W 1/4 Celtę czekał dwumecz z Genkiem. Pierwsze spotkanie rozegrano na Balaidos i emocji zwłaszcza w pierwszej połowie nie brakowało. W 10. minucie na prowadzenie wyszli goście. Jean-Paul Boetius wykorzystał podanie Leandro Trossarda. Celta szybko wyrównała za sprawą Pione Sisto, a następnie w 17. minucie wyszła na prowadzeniu po strzale Iago Aspasa. Pod koniec pierwszej połowy prowadzenie podwyższył John Guidetti, który na tym etapie rozgrywek miał już cztery bramki i cztery asysty w LE. Belgowie dążyli do wygrania tego spotkania, ale było ich stać tylko na bramkę kontaktową. W rewanżu Berizzo postawił na tę samą jedenastkę, która wyszła na pierwsze spotkanie. Genk podszedł do rewanżu pragmatycznie, licząc na kontry. Celta grała nieco odważniej. W drugiej połowie Genk zaczął stwarzać więcej sytuacji, ale Trossard i Boetius nie mogli znaleźć recepty na pokonanie Sergio Alvareza. Na prowadzenie wyszła Celta. Sisto odebrał piłkę Castagne, a następnie pognał na bramkę Ryana, by strzałem lewą nogą umieścić piłkę w siatce. Kilka minut później błąd popełnił Gustavo Cabral, a bramkę wyrównująca zdobył Trossard. Piłkarze Genku napierali, ale na niewiele się to zdało. Mecz zakończył się remisem, a Celta po raz pierwszy w historii awansowała do półfinału Ligi Europy.
Ostatnią przeszkodą na drodze do finału LE był Manchester United prowadzony przez Jose Mourinho. Portugalczyk i jego piłkarze przeciętnie radzili sobie w lidze i było już wiadomo, że dzięki krajowym rozgrywkom nie zapewnią sobie awansu do Ligi Mistrzów. Jedynie dzięki zwycięstwie w LE mogli zagwarantować sobie występy w LM w następnym sezonie.
Pierwszy mecz Celty z Manchesterem United zakończył się skromnym zwycięstwem gości. W pierwszym kwadransie groźnie na bramkę Romero uderzył Daniel Wass. Kilka minut później Sergio Alvarez w fenomenalnym stylu wybronił strzał Rashforda. Ataki Manchesteru narastały. Lingard miał dwie fantastyczne okazje, ale pierwsza połowa zakończyła się bez bramek. W drugiej Manchester był bardziej konkretny, a bramkę po strzale z rzutu wolnego zdobył Marcus Rashford, który od kilku tygodni wyrastał na lidera zespołu. W tym spotkaniu kibice nie zobaczyli już więcej bramek.
Przed rewanżem Mourinho wypowiedział słowa, które idealnie odwzorowywały sytuację obu klubów: „Dla Celty to najważniejszy mecz w historii, ale dla nas to również najważniejszy mecz w historii”.
Lepiej w rewanż weszli piłkarze Berizzo, który sprawili, że już w pierwszych piętnastu minutach Romero musiał pięciokrotnie interweniować. Jednak w 17. minucie ponownie błysnął Rashford. Z głębi pola dośrodkował na głowę Felainiego, a ten nie miał większych problemów z zamienieniem sytuacji na bramkę. Mecz był żywy, grany na wysokim tempie, które sprawiało, że obrońcy często spóźniali się z interwencjami, co przełożyło się na liczbę kartek. Na drugą połowę nie wyszedł słabo grający w tym spotkaniu Waas (zazwyczaj niezawodny, o niesamowitej wydajności), a w jego miejsce Berizzo wstawił Jozabeda, który często wchodził z ławki i zwykle nie zawodził Argentyńczyka. Wymiana ciosów doprowadziła do zdobycia bramki wyrównującej. Bongonda kilka minut po pojawieniu się z ławki dograł do Facundo Roncagli, który wpakował piłkę do siatki, przywracając nadzieję na awans. Trzy minuty po zdobyciu bramki, Roncaglia i Eric Baily postanowili wyjaśnić sobie nieporozumienia w sposób bardzo bezpośredni. To wydarzenie nie umknęło sędziemu, który wręczył dżentelmenom po czerwonej kartce na zgodę. Czasu pozostawało niewiele, a Celta musiała zdobyć kolejną bramkę, by zagrać w finale.
Mourinho, jak przystało na chytrego lisa, szybko wykonał zmiany, które miały wybić hiszpański zespół z rytmu. Za sprawą przerw mecz przedłużono o sześć minut. W 95. minucie Beauvue, zamiast uderzyć na bramkę, posłał piłkę do Guidettiego, ale Szwed nie zdołał wpakować piłki do siatki, a tym samym Celta nie awansowała do finału. Było blisko, ale nie tym razem. Celta, z której kibice Deportivo żartują, że nic nigdy nie zdobyła (marginalne znaczenie dla większości hiszpańskich kibiców miało zwycięstwo w Pucharze Intertoto, które jedynie uprawniało do gry w Pucharze UEFA) wybudziła się z pięknego snu.
Berizzo już na początku swojej pracy w Vigo powiedział, że jego celem jest sprawienie, by ludzie byli dumni z jego zespołu. O sobie mówił, że jest prostym facetem, który wyruszył z torbą, żeby spełnić swoje marzenia o byciu piłkarzem. Celta sezon ligowy zakończyła na 13. miejscu, a Berizzo zdecydował się opuścić klub. Z wielu powodów negocjacje się przeciągały. Kiedy Berizzo prowadził zespół, był trzynastym trenerem w lidze pod względem wysokości wynagrodzenia. Z tego też powodu zażądał podwyżki, którą wynegocjował, ale klub nie chciał podnieść pensji jego asystentom, co mocno wkurzyło Argentyńczyka. Dodatkowo Berizzo chciał przedłużyć umowę o zaledwie rok, a Celta chciała związać się z trenerem na dłużej. Być może do kwestii kontraktowych podchodziłby nieco inaczej, gdyby otrzymał większą autonomię w przypadku transferów do klubu. Transfery Hjulsagera, Lemosa czy Rossiego nie były z nim konsultowane. W kolejnych tygodniach stało się jasne, że Sampaoli opuści Sevillę, a Berizzo zajmie jego miejsce. I tak właśnie skończyła się piękna przygoda Berizzo w Vigo. Choć Berizzo w dość chłodnych relacjach rozstał się z zarządem, to na swojej konferencji dał jasno do zrozumienia, że nie można mu mówić do widzenia, lecz do zobaczenia.
W wielosekcyjnym klubie Levante występuje dość rzadko spotykana rywalizacja pomiędzy sekcją męską a damską założoną w 1998. Panie w przeszłości odnosiły zdecydowanie większe sukcesy. Cztery razy zdobywały mistrzostwo Hiszpanii, łącznie dwunastokrotnie kończyły sezon na podium oraz zdobyły sześć Pucharów Królowej. Drużyna męska nie odnosiła tak spektakularnych sukcesów, ale warto docenić sezon 2011/12 oraz 2012/13 w wykonaniu Granotas.
W sezonie 10/11 zespół Granotas prowadził Luis Garcia, ale po zakończeniu rozgrywek przeniósł się do Getafe. Jego miejsce w Levante zajął Juan Ignacio Martinez, który wcześniej z sukcesami prowadził Cartagenę w rozgrywkach Segunda Division. Po kilku latach pracy na niższych poziomach rozgrywkowych w końcu otrzymał szansę pracy w hiszpańskiej elicie. Levante było wówczas skromnym klubem. Kibice Levante wciąż miele z tylu głowy wspomnienia związane z katastrofalnym sezonem 07/08 zakończonym spadkiem oraz dwóch latach spędzonych na zapleczu.
Nie dziwi więc fakt, że wówczas głównym celem Levante było pewne utrzymanie w Primera Division. Narzędzia do zrealizowania tego celu były jednak mocno ograniczone. W zależności od źródeł budżet klubu na początku sezonu 11/12 oscylował w granicach 22 milionów euro (najniższy budżet w stawce), a do zespołu trafiali głównie piłkarze, niedoceniani lub ci, którzy szukali przystani do odbudowania.
Starano się nie nadwyrężać budżetu, ponieważ sytuacja była nadal napięta do tego stopnia, że dwa lata wcześniej klub został zmuszony do organizacji meczu pomiędzy Levante a drużyną złożoną z gwiazd ligi hiszpańskiej. Pieniądze ze sprzedaży biletów przeznaczono na pokrycie zaległych pensji zawodników.
Przed startem sezonu 11/12 dołączyli:
Pallardo za 200k euro z Getafe,
Pedro Lopez za 200k z Realu Valladolid,
Navas wyp. za 150k euro z Albacete,
Barkero za darmo z Numancii,
del Horno za darmo z Valencii,
Farinos za darmo z Herculesa,
Aranda za darmo z Osasuny,
El Zhar za darmo z Liverpoolu,
Cabral wyp. z Arsenal FC,
Arouna Kone wyp. z Sevilli.
Zespół, który składał się z 24 piłkarzy, w tym siedmiu wychowanków ruszył na zgrupowanie przedsezonowe do Holandii i Belgii. Kolejnym etapem przygotowań były spotkania towarzyskie w Hiszpanii oraz w Anglii. Czasu do rozpoczęcia rozgrywek nie było dużo, a trener musiał szybko zaimplementować swoje pomysły. Jego Levante starało się grać futbol na miarę potencjału. Stabilna gra w obronie w połączeniu z szybkimi kontrami stały się specjalnością tej ekipy i ostatecznie przyczyniły się do sprawienia kilku niespodzianek, ale po kolei.
Sezon ligowy rozpoczęli od trzech remisów, kolejno z Realem Saragossa, Getafe i Racingiem Santander. W czwartej kolejce na Ciutat de Valencia zawitał Real Madryt z Jose Mourinho za sterami. Niespodziewanie Los Blancos przegrali to spotkanie 1:0, a bohaterem Las Granotas stał się Arouna Kone, który wykończył akcję Javiego Venty.
W przypadku Kone należy zatrzymać się na moment. Zazwyczaj piłkarze, których sprowadza Monchi, są chwaleni, natomiast w przypadku Iworyjczyka dyrektor sportowy Sevilli się pomylił. Po dobrym sezonie w PSV, Sevila zapłaciła za niego 12 milionów euro z nadzieją, że za moment będzie można na nim jeszcze zarobić. Okazało się, że wówczas najdroższy piłkarz w historii Sevilli nie jest najłatwiejszym piłkarzem do współpracy.
Z perspektywy czasu transfer Iworyjczyka do Sevilli okazał się jednym z najgorszych transferów Monchiego. Choć w Sevilli mu nie poszło, to dziwnym trafem odnalazł się w Levante, do którego w pierwszej kolejności został wypożyczony. Przychodził jako następca Felipe Caicedo i wykonał swoją pracę należycie, choć na początku sezonu był totalnie bez formy i trener zdecydował się na grę z fałszywą dziewiątką. Jego kontrakt z Sevillą kończył się w czerwcu 2012, czyli w momencie zakończenia wypożyczenia. Teoretycznie, więc w 2012 mógł podpisać kontrakt z Levante bez udziału Sewilli, ale w wypożyczeniu zawarto klauzulę, która dawała Sevilli pewną furtkę. W przypadku zdobycia przez Kone 18 bramek, jego kontrakt Sevillą zostałby przedłużony automatycznie. Pod koniec sezonu Arouna Kone zbliżył się mocno do tej granicy, co było nie w smak zarówno piłkarzowi (nie miał zamiaru wracać do Sevilli), jak i Levante, które miało w planach dużo zarobić na Iworyjczyku. Do dziś ptaszki ćwierkają, że nie zagrał w dwóch ostatnich spotkaniach sezonu, nie ze względu na kontuzję, lecz w obawie o to, że może strzelić osiemnastego gola.
Po zwycięstwie z Królewskimi Levante wskoczyło na najwyższe obroty. W 9. kolejce mierzyli się z Villarrealem. Las Granotas zajmowali wówczas drugie miejsce w lidze, ale wiedzieli, że w przypadku zwycięstwa, przeskoczą w tabeli Barcelonę, która straciła punkty z Sevillą. Levante wygrało 3:0 i tym samym zaczęło przewodzić stawce. W następnej kolejce wygrali z Realem Sociedad po golu Rubena Suareza z rzutu wolnego w 93. minucie spotkania i dopiero Osasuna przerwała serię siedmiu zwycięstw.
Po 19. kolejce mając 31 punktów na koncie, zajmowali czwartą pozycję tuż za Barceloną, Realem i Valencia. Drugą rundę spotkań rozpoczęli źle. Od remisu, który poprzedził serię czterech porażek, co zepchnęło ich na siódmą pozycję. Ciosem dla zespołu w połowie sezonu była kontuzja kluczowego dla zespołu Juanlu. Hiszpan w meczu rewanżowym Pucharu Króla z Deportivo la Coruna złamał kość piszczelową, przez co wypadł na wiele tygodni. Ponadto zimą odeszło kilku piłkarzy: Nano i Rafa Jordà odeszli do ligi chińskiej, Carlos Aranda do Realu Saragossa, Wellington do Alcoyano, a Héctor Rodas do Elche CF. Braki uzupełnili Óscar Serrano, Pedro Botelho i Abdelkader Ghezzal ten ostatni okazał się kluczowym zawodnikiem w 38. kolejce.
Levante w drugiej części sezonu grało w kratkę. Piłkarze Jose Ignacio Martineza nie byli w stanie ustabilizować formy, ale ich rywale w walce o europejskie puchary również nie byli w stanie utrzymać doskonałej formy w kilku spotkaniach z rzędu. W 29. kolejce zawodnicy Levante ponownie znaleźli się na miejscu dającym możliwość występów w Lidze Mistrzów. Apetyty zaczęły rosnąć i wszystko nadal było możliwe. W 32. kolejce podejmowali Atletico i było to niezwykle ważne spotkanie z perspektywy możliwości awansu do europejskich pucharów. Atletico łączyło wówczas grę w lidze hiszpańskiej z europejskimi pucharami, co było szansą na sprawienie niespodzianki. Trzy dni wcześniej Los Colchoneros pokonali Hannover96 w ¼ finału LE. Atletico źle weszło w to spotkanie i już w pierwszej minucie stracili bramkę za sprawą Valdo. W 10. minucie podwyższył Arouna Kone, a wynik nie zmienił się do końca meczu. W 37. kolejce Las Granotas utrudnili sobie zadania, przegrywając z Mallorcą, przez co spadli na siódme miejsce. Ostatnia seria spotkań zapowiadała się więc niezwykle ciekawie. Levante zajmowało siódmą lokatę z 52 oczkami na koncie, żeby dostać się pucharów, musieli wygrać swój mecz i liczyć na potknięcie Mallorci bądź Atletico. Mallorca przegrała z Realem Madryt 4:1, zaś Atletico wygrało z Villarrealem i tym samym spuścili Żółtą Łódź Podwodną do drugiej ligi.
Levante wygrało w przekonującym stylu 3:0 z Atleticiem, który kilka dni wcześniej przegrał finał Ligi Europy z Atletico Madryt. Dwie bramki zdobył wspomniany wcześniej Abdelkadder Ghezzal (zwłaszcza pierwsze trafienie jest godne uwagi) a wynik spotkania uderzeniem z rzutu karnego ustalił Francisco Farinos. Dla gości ten mecz nie miał większego znaczenia. Czekali już tylko na finał Copa del Rey z Barceloną. Niestety tamto spotkanie również przegrali 3:0.
Był to pierwszy awans Levante do europejskich pucharów. Około 22:30 kibice razem z piłkarzami świętowali historyczny sukces na murawie stadionu. Następnie piłkarze udali się do szatni, a trener Juan Ignacio Martinez w przypływie emocji wskoczył pod prysznic w garniturze, co zostało uwiecznione przez klubową telewizję.
W sierpniu doszło do ważnego z punktu widzenia klubu losowania. W ostatniej rundzie kwalifikacji do LE Levante wylosowało szkocki Motherwell. Trzecia drużyna SPL przegrała u siebie 0:2 po bramkach Juanlu i El Zhara, a następnie na wyjeździe 1:0 po bramce Gekasa, co dało Levante możliwość gry w fazie grupowej.
W grupie los skojarzył ich z niemieckim Hanowerem, holenderskim Twente i szwedzkim Helsingborgiem. Spotkania w tej grupie były bardzo wyrównane i zgodnie z przewidywaniami najsilniejszą drużyną okazał się Hannover. Pierwsze spotkanie wygrali przedstawiciele Bundesligi, a drugie zakończyło się remisem. W starciach z Twente raz górą było Levante, a raz spotkanie zakończyło się remisem. Helsingborg okazał się najłatwiejszym rywalem, ponieważ Levante wygrało oba spotkania. Wyniki tych spotkań dały Levante awans z drugiego miejsca.
W 1/16 Levante czekał dwumecz z faworyzowanym Olympiakosem. Grecki zespół miał zdecydowanie większe doświadczenie w europejskich pucharach, ale to Levante wygrało oba spotkania. Pierwsze 3:0, a rewanż w Grecji 0:1. Wydawało się, że dla Levante w pucharach nie ma rzeczy niemożliwych. W kolejnej rundzie przyszło im się zmierzyć z Rubinem. W Walencji kibice nie obejrzeli bramek i choć Levante nie wygrało, ważne, że Rubin nie zdobył bramki na wyjeździe. Rewanż okazał się bardzo wymagający. W pierwszych 90 minutach nie było bramek, więc trzeba było rozegrać dogrywkę. W niej Levante opadło z sił i Rubin zwyciężył 2:0.
Choć porażka nie jest niczym przyjemnym, to kibice Granotas do dziś spotykają spotkania w pucharach z uśmiechem na ustach. Drużyna, która nie była przyzwyczajona do gry co trzy dni, mogła nareszcie skupić się na lidze. Sezon zakończyli się 11 miejscu, a dyrektor sportowy Levante, Manuel Salvador, ogłosił odejście trenera Juana Ignacio Martíneza z klubu. Wyznał, że była to najtrudniejsza decyzja w jego karierze, która dotknęła go osobiście, lecz uznał, że klub potrzebuje trenera z nieco innym spojrzeniem na futbol. Tym samym zespół objął Joaquin Caparros, a Juan Ignacio Martinez odszedł do Realu Valladolid. Dziś prowadzi Real Saragossa. Objął tę drużynę w trudnym momencie, ale wszystko wskazuje na to, że wyprowadził zespół na prostą.
PAWEŁ OŻÓG
Rozmowa z Cezarym Wilkiem umożliwiła poznanie wartościowych opinii odnoszących się do El Clasico, kariery i życia w Hiszpanii, charakterystyki poszczególnych graczy oraz podejścia dojrzałej osoby, która potrafi czerpać radość z życia. Najlepszy piłkarz, z którym dzielił szatnie? Jak kuchnia wpływa na relacje zawodników? Kto wygra El Clasico? Uroki triathlonu? To tylko część pytań, na które odpowiedział Cezary Wilk.
Jak ci się żyje w Hiszpanii?
Sam fakt, że jesteśmy tu już prawie osiem lata. Trzy lata po zakończeniu mojej kariery piłkarskiej, świadczy o tym, że jest to miejsce bardzo przyjazne jeśli chodzi o spokój i podejście do życia. Uznaliśmy, że jest to miejsce spełniające nasze oczekiwania jeśli chodzi o szkolnictwo syna, ale później podejmiemy kroki odnośnie do naszej przyszłości. Na ten moment staramy się raczej żyć dniem dzisiejszym. Każdemu kto ceni otwartość, serdeczność i dobre jedzenie mogę serdecznie polecić Hiszpanię.
Ile zajęła ci nauka języka?
Duże znaczenie ma podejście do nauki języka i to, kiedy uznamy, że język został przez nas opanowany. Gdybyśmy mieli być drobiazgowi w kwestiach akcentu lub gramatyki pewnie jest jeszcze wiele do poprawy, ale w przypadku gdy wyznacznikiem jest porozumiewania się to zajęło mi to około roku. Kiedy po dwóch latach kończyłem pobyt w A Coruni, to komunikacja nie stanowiła dla mnie problemu.
Korzystałeś z aplikacji do nauki języka, czy raczej starałeś się uczyć hiszpańskiego poprzez rozmowy z nowymi kolegami?
Zdecydowałem się na tzw. starą szkołę. Nauczycielka języka przychodziła do mnie dwa razy w tygodniu i przeprowadzała zajęcia zarówno dla mnie jak i mojej żony. Prawdą jest, że najszybciej przyswaja się nowy język dzięki rozmowom z kolegami z szatni i całym środowiskiem piłkarskim, ponieważ wówczas masz styczność z językiem potocznym, który jest najważniejszą treścią.
Język hiszpański ma swój urok, więc chciałbym zapytać, czy jest takie hiszpańskie słowo, które kojarzy ci się jednoznacznie z Hiszpanią?
Zdecydowanie „disfrutar” czyli odpowiednik angielskiego „enjoy”. W języku polskim ciężko jest znaleźć odpowiednik, który w stu procentach byłby w stanie oddać pełnię tego słowa. Wyraża radość z korzystania z życia, delektowanie się czymś, co oznacza, że jest bardzo pojemne. Tym słowem można zagospodarować szeroki zakres działań.
Ucząc się języka hiszpańskiego sam zacząłem nadużywać tego słowa.
Ono ma w sobie coś takiego, że jest nieodzownym kompanem osób, które starają się myśleć pozytywnie. Przyjemnie się go używa, ale to wynika też z podejścia Hiszpanów do życia. Może wybiegnę dość daleko, ale takie kwestie jak pogoda, czy długość dnia odgrywa niebagatelne znaczenie. Te kwestie są często bagatelizowane, ale zauważ, że kiedy człowiek budzi się widzi za oknem słońce zamiast, deszczu czy chmur, to funkcjonuje zdecydowanie lepiej.
Pamiętam, że, gdy grałeś w Ekstraklasie, wspomniałeś, że marzysz o grze w Anglii. Byłeś kiedyś blisko przenosin na Wyspy?
Kilka razy pojawiło się zainteresowanie ze strony klubów występujących w Championship, ale nigdy nie było konkretu. Prawdą jest, że Anglia zawsze była dla mnie celem numer jeden, a Hiszpania pojawiła się w moim życiu niespodziewanie. Styl hiszpańskiej piłki był zawsze daleki od tego, co pokazywałem na boisku, ale okazało się, że znalazło się miejsce dla zawodnika o mojej charakterystyce, co mnie ogromnie cieszy. Wielką wartością piłki jest to, że można poznawać nowe miejsca i kulturę innych państw, czy regionów. Inaczej wygląda kwestia, gdy trafia się do któregoś państwa jako turysta, a co innego jest zamieszkać w innym kraju i móc zasmakować życia codziennego w innych realiach. Piłka nożna bardzo w tym pomaga i jestem bardzo zadowolony z tego, że dzięki grze w piłkę, mogłem poznać wiele interesujących miejsc, ludzi i historii.
Można pokusić się o stwierdzenie, że odszedłeś z Wisły, żeby spróbować innego świata?
Moje cele odnośnie do wyjazdu zagranicznego pojawiły się znacznie wcześniej. Zawsze chciałem spróbować życia w innym kraju, a wiedziałem, że piłka nożna daje ku temu okazję. Pomysł wyjazdu zrodził się jeszcze zanim trafiłem do Wisły Kraków, a kiedy pojawiła się możliwość transferu, przenalizowałem wszystkie za i przeciw i postanowiłem z tej szansy skorzystać.
Wiem, że wnikliwie śledzisz rozgrywki LaLiga. Jakie są twoje przewidywania związane z El Clasico?
Oczekiwania są podobne do tych, które towarzyszą każdemu El Clasico. Real i Barcelona są zdecydowanie najlepszymi drużynami jeśli chodzi o jakość piłkarską poszczególnych zawodników w LaLiga. Atletico jest doskonale zorganizowanym zespołem, ale jeśli mielibyśmy porównać jakość tylko piłkarską, to Real i Barcelona są zespołami lepszymi.
Najbliższe El Clasico wypada w doskonałym momencie, ponieważ oba zespoły są w dobrej formie, żeby nie powiedzieć optymalnej. Choć Barcelona ostatni mecz mówiąc kolokwialnie, przepchnęła, to poprzednie spotkania drużyny Koemana napawały optymizmem.
Real Madryt w tym sezonie prezentuje się przeciętny styl, ale mimo wszystko jakość piłkarzy daje im możliwość rywalizacji na dwóch frontach. Dodatkowym smaczkiem jest to, że zarówno Real, Barcelona jak i Atletico walczą o tytuł, więc to spotkanie może sprawić, że jedna z tych drużyn zostanie wyeliminowana z wyścigu o mistrzostwo, więc wiele jest czynników, które wpływają na podniesienie wagi tego spotkania.
Jeśli chodzi o faworyta, to uważam, że jest nim Real Madryt. Za Królewskim przemawia siła środka pola. Tercet doświadczonych i doskonale rozumiejących się piłkarzy stawi czoła Busquetsowi, Pedriemu i teraz znak zapytania, czy Koeman zdecyduje się na ustawienie z de Jongiem w środku, czy po raz kolejny cofnie go do linii obrony. Wydaje się, że w środkowej strefie Barca nie ma takiej siły, by postawić się trójce Casemiro-Kroos-Modric. O ile Barcelona jest w stanie stłamsić nieco słabsze zespoły poprzez grę ofensywną, o tyle jestem ciekaw, jak wypadną, kiedy będą musieli mocniej popracować w defensywie.
Drugą wątpliwość wzbudza, to w jakim ustawieniu wyjdzie Barcelona. Czy Koeman zdecyduje się na grę trójką z tyłu czy czwórką. Alba i Dest dużo zyskali po zmianie na ustawienie z wahadłami, ale nie wiadomo jak wypadną, gdy będą musieli przeciwstawić się graczom Realu. Ciężko mi przewidzieć jak blok obronny zachowa się w tym spotkaniu. Ktoś może nadmienić, że jedenastka Realu również nie jest galowa, ale mimo wszystko uważam, że środkowi obrońcy Realu zapewniają większą stabilność niż obrona Barcelony.
Nastawiam się na wielki mecz. Myślę, że może paść wiele bramek, ale oczywiście jestem słaby w obstawianiu spotkań (śmiech).
Gdybyś miał stworzyć XI będącą mixem piłkarzy Barcelony i Realu jak by ona wyglądała? Powiedzmy, że w ustawieniu 1-4-3-3 i bierzemy pod uwagę tylko graczy, którzy są w tym momencie do dyspozycji trenerów.
Zaczynając od bramki postawiłbym na Ter Stegena. Uważam, że jest najlepszym bramkarzem w tym momencie. Wiele osób może się z tym nie zgodzić, ale on imponuje swoją dynamiką, grą nogami, tym ile daje spokoju zespołowi. Twierdzę, że jest bramkarzem, który gra w sposób jeszcze bardziej nowoczesny od Neuera.
Jeżeli chodzi o prawą obronę, to należy wybrać z grona Dest i Lucas Vazquez. Mi bardzo podoba się gra Desta mimo, że w obronie Vazquez wydaje się nieco lepszy. W środku postawiłbym na Nacho. Uważam, że mimo fakty, że w przypadku, gdy wszyscy są do dyspozycji Zidane’a jest rezerwowym, to jak dostaje szanse, dużo wnosi do zespołu. Obok ustawiłbym Varane’a. Na lewej stronie nie jestem w stanie zdecydować, czy wolałbym Albę, czy Mendiego. Zarówno Francuz jak i Hiszpan wykonują katorżniczą pracę.
W środku pola postawię na tercet Realu Madryt. Jedynie zastanowiłbym się, czy nie zamienić Modrica na Pedriego. Z przodu musi być Benzema, Messi i … No właśnie. Mimo wszystko Dembele uważam, że jest w stanie dać więcej Barcelonie niż daje Vinicius Realowi.
Jeżeli nie masz nic przeciwko pozwól, że zapytam o hiszpański zespół, który twoim zdaniem zrobił największy krok do przodu i o o taki, który zaliczył regres?
Duży regres względem poprzedniego sezonu zrobiło Getafe, ale trzeba podejście do tego na spokojnie. Ich wyniki w poprzednim były zdecydowanie ponad stan. Zespół Bordalasa prezentuje styl daleki od tego, który utożsamiamy z Hiszpanią. Grają futbol agresywny, mocno defensywny i ciężki dla oka. Wcześniej takie podejście przynosiło dobre rezultaty, ale teraz, gdy wyników nie ma, czar prysł.
Gdybym miał kogoś wyróżnić, to Granadę. Zespół Martineza osiąga nadspodziewanie dobre rezultaty. Doskonale zarządza kryzysami, mając praktycznie, co kolejkę problem z tym, że któryś zawodników wypada przez uraz lub kontuzje. Martinez świetnie łata dziury i wymyśleć piłkarza na nowo.
Choć może dziwić doceniam również postawę Valencii. Choć jest to zespół o wielkiej renomie, to trzeba pamiętać o chaosie, z którym musi zmagać się trener. Wielu zawodników odeszło, a transfery, których oczekiwał Gracia nie doszły do skutku. Najważniejsze jest w tym momencie, by się utrzymali, a ten cel wydaje się spełniony.
Warto też docenić Huescę. Choć nie jestem entuzjastą zmian trenerów w trakcie sezonu, to w tym wypadku zmiana odmieniła zespół. Nagle Rafa Mir zaczął strzelać jak na zawołanie. Widać, że w szatni panuje dobra atmosfera i piłkarze wzajemnie się nakręcają. Bardzo im kibicuję i życzę utrzymania, choć wiem, że nie będzie o to łatwo.
Pamiętam, że kiedy zatrudniano Pachetę, pojawiały się głosy, że od teraz będą grali pragmatyczny futbol, ale chociażby mecz z Celtą pokazał, że te opinie nie znalazły pokrycia w praktyce.
Jestem zbudowany ich postawą, tym bardziej że zespoły walczące o utrzymanie np. Deportivo Alaves, Cadiz, Real Valladolid, męczący Eibar z Mendilibarrem mają mniej do zaoferowania i wolałbym, że Huesca utrzymała się kosztem, któregoś z tych zespołów.
Wywalczyłeś awans z segunda do primera, więc grałeś na obu poziomach. Jakie główne różnice dostrzegasz pomiędzy tymi ligami?
Między tymi ligami jest przepaść. Kiedy awansowaliśmy nie zdawałem sobie z tego sprawy. Zresztą moi koledzy z zespołu mówili mi, żebym przygotował się na szok, bo te ligi to dwa różne światy. Nawet sam fakt, jacy piłkarze trafili do nas po awansie. Byli to piłkarze o wyższych umiejętnościach, mający większe doświadczenie w poważnej piłce. Segunda division ma w mojej opinii dość wysoki poziom i zawodnikom z Ekstraklasy poleciłbym spróbowanie swoich sił na drugim poziomie w Hiszpanii. Jest to liga, która stwarza wiele możliwości. Poziom pierwszych pięciu, może sześciu zespołów jest wyższy niż czołowych zespołów Ekstraklasy, natomiast pozostałe zespoły są na poziomie porównywalnym do ekstraklasowej pierwszej ósemki.
Wiem, że w Deportivo spotkałeś Brayana Rabello, piłkarza o polskich korzeniach, o którym mówiono, że może kiedyś zagrać w koszulce z orłem na piersi. Zdarzało się wam rozmawiać o Polsce?
W tym czasie został wypożyczony z Sevilli, ale nie przypominam sobie byśmy rozmawiali na takie tematy. Zapamiętałem go jako osobę bardzo skrytą, więc nie miałem z nim bliskiego kontaktu, ale wydaje mi się, że nie planował gry dla Polski.
Jak wspominasz trenera Victora Fernandeza, którego wielu pamięta z lat, w których prowadził Celtę Vigo?
Potrafił być bezpośredni, bezpardonowym, nie bał się podejmować trudnych decyzji. Jego zachowanie wobec niektórych osób nie odpowiadało moim standardom, natomiast jeśli miałbym oceniać wyłącznie kwestie sportowe, to nie mogę mieć zarzutów.
Wielu uważało, że miał szczęście trafiać do zespołów w dobrym momencie, ale czy miał w sobie coś takiego, że mógłby być topowym trenerem na świecie to nie.
Którego piłkarza z grona tych których spotkałeś w Deportivo ceniłeś najbardziej?
Z racji dobrych relacji muszę wspomnieć o Carlosie Marchenie. Zbliżał się do końca kariery, ale przyszedł do nas, bo po prostu lubił grać w piłkę. Odbył ze mną wiele rozmów zarówno życiowych, jak o piłce. Wniósł wiele wartości do mojego życia i jestem szczęśliwy, że mogłem go poznać. Manuel Pablo również wywarł na mnie wielkie wrażenie. Rozmowy z nim, możliwość śledzenia tego w jaki sposób dowodzi zespołem, wiedząc kiedy rozbawić zespół, a kiedy nim wstrząsnąć. Często też pytał, czy może jakoś pomóc. Są to drobne gesty, ale bardzo istotne.
Lucas Perez, że tak to nazwę był stereotypowym piłkarzem. Zawsze dobrze ubrany, przyjeżdżał dobrym samochodem, zawsze uśmiechnięty, natomiast kiedy trzeba było włożyć, więcej energii, to pojawiały się problemy. Może z tego względu nie poszło mu w Arsenalu. On potrzebuje sprzyjającego mu otoczenia. Dziwię się, że ostatnio mało grał w Alaves, bo w takim zespole powinien grać od dechy do dechy. Abelardo nie lubi sprzeciwu lubi futbol zachowawczy, a Lucas zawsze starał się zrobić coś niekonwencjonalnego. To pewnie było przedmiotem sporu.
Muszę wyróżnić też Heldera Postigę, choć jemu w Deportivo nie poszło, ale ciężko było nie zauważyć jego klasy sportowej i doświadczenie na arenie międzynarodowej.
Czy występując w Deportivo La Coruna dało się wyczuć wrogą atmosferę w stosunku do Celty Vigo?
Nie można tego porównać do tego co dzieje się w Polsce np. w starciach pomiędzy Wisłą a Cracovią. W przypadku Deportivo i Celty są to derby regionu, więc jest to inny pułap rywalizacji. Pojawiają się docinki, ale nie przeradzają się w akty agresji.
Pamiętam, że kiedyś relacje pomiędzy kibicami tych zespołów były bardzo burzliwe, ale po katastrofie naturalnej MT Prestige się nieco uspokoiły.
Zawsze starałem się odnosić do życia około piłkarskiego. Nigdy mocno nie zagłębiałem się w tematy kibicowskie. Z mojej perspektywy, czyli piłkarza nie zauważałem, większej agresji. Wszystko skupione było na rywalizacji sportowej.
W Saragossie również trafiłeś na wielu ciekawych piłkarzy między innymi Angela czy Samarasa. Która z tych drużyn miała większy potencjał?
Nie ma sensu porównywać Deportivo z Primera Division do Saragossy z Segunda. Mogę porównać te drużyny jeśli chodzi o grę na drugim poziomie. Uważam, że Deportivo miało większy potencjał piłkarski, chociaż w Saragossie też było wielu ciekawych piłkarzy, choćby Angel, o którym wspomniałeś, ale on trafił do naszej drużyny po słabszym sezonie w Eibar i jeszcze nie dawał tyle, ile w kolejnych latach w Getafe.
Angel rozstał się z Saragossą w takich okolicznościach, że wyciągnięto z kontekstu jedną z jego wypowiedzi. Chodziło o to, że wspomniał, że dla niego ważniejszym jest strzelenie hat-tricka, niż wygrana zespołu. Trenerowi strasznie się to nie spodobało. Angel przeprosił, ale już więcej nie zagrał. Ta sytuacja pokazała też jego pazerność na bramki i to widać w jego grze. On zawsze jest skupiony na znalezieniu sobie odrobiny przestrzeni, by móc wpakować piłkę do siatki. Szybko podejmował decyzje.. Trochę się dziwię, że w tym sezonie nie dostaje zbyt wielu szans.
Temat Getafe jest trudny. Przyjście Kubo i Alenii miało być sygnałem do przestawienia wajchy ku bardziej ofensywnej piłce, ale tak się raczej nie stało.
Wszyscy oczekiwali zmian i faktycznie w pierwszych spotkaniach coś drgnęło, ale im dalej w las, tym Kubo grał coraz mniej i wrócili do punktu wyjścia. To też nie jest proste by z dnia na dzień zmienić grę zespołu o 180 stopni. Sukcesy Bordalasa sprawiły, że poprzeczkę podniesiono bardzo wysoko. Powyżej potencjału.
Ostatnio Diego Martinez rzucił ciekawym stwierdzeniem, że wszyscy pytają go, gdzie znajduje się sufit Granady, a nikt nie zwraca uwagi na fakt, jak bardzo podnieśli podłogę.
To stwierdzenie pasuje idealnie do Getafe. Często trenerzy robiąc ze słabym zespołem wyniki ponad stan, wpadają we własne sidła.
Masz ulubionego piłkarza w LaLiga, który występuje na twojej pozycji?
Bardzo podoba mi się Renato Tapia. W Celcie wykonuje kawał dobrej roboty. Fernando z Sevilli również bardzo mi się podoba. Bardzo lubię Kounde, choć ten nie gra na mojej pozycji.
Tapia ma agresywny styl, ale świetnie wypełnia założenia taktyczne.
Zachowując wszelkie proporcje ma w sobie coś z Casemiro, który tworzy bufor bezpieczeństwa dla pozostałych graczy środka pola.
Casemiro robi to w sposób perfekcyjny. Czasem można mieć pretensję, że daje za mało piłek do przodu. Pamiętam jak pod moim adresem pojawiały się uwagi, że zagrywam zbyt mało piłek do przodu, a teraz sam o tym mówię. Z drugiej strony jego atutem jest to, że potrafi doskonale wyczuć, to czego potrzebuje drużyna. Mając z przodu Kroosa i Modrica wie, że może im oddać piłkę i oni coś z tego wyczarują, ale w grze obronnej, to oni mogą polegać na Brazylijczyku.
Poznałeś szatnie zarówno polskie, jak i hiszpański. W której czułeś się lepiej?
Ciężko porównać. W Polsce byłem w kilku szatniach i powiem dyplomatycznie, że każda miała swoje plusy i minusy, lecz w szczegóły nie będę się zagłębiał, gdyż uważam, że są kwestie, które powinny w szatni pozostać.
Szatnia hiszpańska była bardziej spokojna. Coś co mi się podobało to zwyczaj, że minimum dwa razy w miesięcy cały zespół wyjeżdżał na wspólny obiad do restauracji. Na koniec robiliśmy wspólne zdjęcia z restauratorem. To pokazywało zespół w dobrym świetle, a przy tym poznawaliśmy się lepiej. Często też było zamawiane jedzenie do szatni. Jakieś drobne tapas, do tego piwo, czy wino. Jak sam widzisz wszystko w Hiszpanii krąży wokół jedzenia.
Chyba zwłaszcza na północy Hiszpanii, kuchnia odgrywa szczególną rolę. Mi osobiście bardzo przypadła do gustu.
Na północy dostęp do owoców morza jest doskonały. To co jesz na obiad, jeszcze kilka godzin temu pływało w wodzie. Często w Hiszpanii mówi się, że najlepsze owoce morza są w Madrycie, bo przyjeżdżają prosto z Galicji. Jedzenie na północy Hiszpanii jest wyborne, więc jeśli ktoś lubi owoce morza, to serdecznie polecam.
Wróćmy do tematów piłkarskich. Najlepszy piłkarz z którym grałeś i przeciwko, któremu grałeś.
Grałem kiedyś w meczu towarzyskim przeciwko Cristiano Ronaldo tuż po moim przyjściu do Deportivo, ale jakkolwiek to zabrzmi, największe wrażenie zrobił na mnie Isco. Miałem z nim wiele starć i nie byłem w stanie sobie z nim poradzić. Miałem problem nawet, by go sfaulować (śmiech). Wówczas po raz pierwszy zetknąłem się z Panem piłkarzem.
A najlepszy piłkarz z którym grałem, to chyba Maor Melikson. Sądzę, że nie wykorzystał swojego potencjału nawet w pięćdziesięciu procentach, Miał papiery na wielkie granie, ale nie zrobił kariery na miarę potencjału.
Jaką najcenniejszą naukę wyniosłeś dzięki grze w piłkę?
Nauczyłem się, że w życiu trzeba być systematycznym, wiernym swoim ideałom i żeby ludzi, którzy starają się doradzać, słuchać, ale zachować przy tym zdrowy rozsądek. Praca, poświęcenie i spokój zawsze się wybronią i te wartości przeniosłem na kolejny etap mojego życia.
Prawdopodobnie odpowiedź na to pytanie znam, ale muszę ci je zadać. Gdybyś nie był piłkarzem, to byłbyś?
A to ciekawe. Zaskocz mnie (śmiech).
Czytając wywiady wywnioskowałem, że padnie stwierdzenie, że byłbyś triathlonistą.
Rzeczywiście, ale to z obecnej perspektywy, a gdybym miał się cofnąć do zamierzchłych czasów, to miałbym problemy, by się określić.
Wiem, że kiedyś w jednym z wywiadów powiedziałem, że chciałem zostać kierowcą tira, ale nie wiem skąd mi to przyszło do głowy (śmiech).
A co do triathlonu, nie wiem, czy byłbym w stanie podporządkować życie do tak ekstremalnego wysiłku. Zwłaszcza na dłuższych dystansach balansuje się na granicy wyczerpania. Ludzi, którzy się z tego utrzymują jest naprawdę niewiele.
Część byłych piłkarzy, stara się po zakończeniu kariery nieco zwolnić, a ty zabrałeś się za tak wymagający sport.
W moim przypadku nie jest to nic nadzwyczajnego, bo jest to forma odskoczni od życia codziennego i może próba odreagowania złych emocji z powodu przedwczesnego zakończenia kariery, ale moje podejście do triathlonu jest bardziej holistyczne niż profesjonalne. Prawdziwymi herosami są ci, którzy wiążą z tym sportem swój byt i od wyniku zależy ich funkcjonowanie i to czy pozyskają środki od sponsorów. To jest ogromne wyzwanie, by przygotować się do kilku startów, które decydują o przyszłym sezonie.
Masz swojego triathlonowego idola?
Szczególnie podziwiam zawodników, którzy są w światowej czołówce na długich dystansach. Bardzo cenię Jana Frodeno, który jest teraz najlepszym zawodnikiem. Jego rodak Kienle. Świetna jest historia Lionela Sandersa Kanadyjczyka, który miał problem z narkotykami, a walkę z nałogiem wygrał dzięki triathlonowi. Podobny historii jest wiele. Trzeba mieć niesamowicie silny charakter, żeby w tym sporcie znaleźć się w światowej czołówce.
Rozmowę przeprowadził
PAWEŁ OŻÓG
Na przełomie wieków w Hiszpanii walka o mistrzostwo była niezwykle zacięta. Przez kilka lat zespoły z czołówki wymieniały się mistrzostwem kraju. Nieoczekiwanie do wyścigu o tytuł w sezonie 2002/03 włączył się Real Sociedad. Była to tym większa niespodzianka, że trzy wcześniejsze sezony piłkarze Txuri-urdin kończyli na miejscu trzynastym. Jak doszło do niespodzianki? Jakich zmian dokonano przed startem sezonu? Co wyróżniało ten zespół?
Cofnijmy się do połowy 2002 roku. Valencia po raz piąty w swojej historii zdobyła tytuł mistrzowski, Barcelona po raz drugi z rzędu zakończyła sezon poza podium, Diego Tristan z Deportivo la Coruna odebrał statuetkę dla najlepszego strzelca LaLiga, a Real na Hampden Park pokonał Bayer Leverkusen w finale LM.
Nic wówczas nie zapowiadało, że pojawi się nowa siła z Kraju Basków. W Realu Sociedad dokonano kilku zmian, choć nie byli szczególnie aktywni na rynku transferowym. Zespół wzmocnili Valery Karpin, Gabriel Schurrer oraz Sergio Boris. Oprócz nich do pierwszego zespołu dołączyli powracający z wypożyczeń oraz piłkarze zespołu rezerw. Tylko niepoprawni optymiści mogli spodziewać się walki o tytuł. Dla Karpina transfer do RSSS oznaczał złamanie zasady mówiące, że nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki. Wcześniej bronił barw Realu Sociedad w latach 1994-1996. Kiedy zdecydował się na powrót, wielu uważało wówczas, że kariera 33-latka dogasa, tym bardziej że w Celcie z sezonu na sezon prezentował się coraz gorzej.
Władze klubu postanowiły dokonać zmiany na stanowisku trenera. Poprzedni sezon w roli trenera dokończył Roberto Olabe i choć dobrze punktował, nie utrzymał swojej posady. Zatrudniono Raynalda Denoueix, który na początku XXI wieku przeżył huśtawkę nastrojów. Najpierw w sezonie 00/01 wywalczył z Nantes mistrzostwo Francji, by w następnym po 19. kolejce zostać zwolnionym ze względu na fatalne wyniki i ostatnią pozycję w ligowej stawce. Po zwolnieniu przyznał otwarcie, że 99% prezesów podjęłoby tę samą decyzję. Francuz od klubu z San Sebastian otrzymał szansę, której nie zmarnował. Przeniósł do San Sebastian wiele francuskich wzorców. Jak się okazało, nie tylko wzorców. Żartował, że nawet korzysta z tego samego ekspresu do kawy, co w Nantes. Być może zabrał go ze sobą, by zachować w sobie cząstkę byłego klubu, w którym łącznie spędził 36 lat?
Nowy trener wyznawał zasadę, że ciężka praca zawsze się wybroni, a futbol polega na doskonałej komunikacji. Zwykle jego zespół wychodził w ustawieniu 4-4-2. I tak mniej więcej prezentowała się pierwsza XI na przestrzeni sezonu 02/03.
Omówienie można zacząć dość nietypowo od napastników, bo tam działo się najwięcej. Duet, który stworzyli Nihat i Kovacevic zachwycił, strzelając łącznie 43 gole. Doskonale się uzupełniali, przez co obrońcy mieli ręce pełne roboty. Kovacevic grał świetnie w powietrzu oraz mógł poszczycić się potężnym uderzeniem. Nihat dla odmiany był szybki i niezwykle skuteczny. Tworzyli wówczas tandem niemal nie do zatrzymania. Co ciekawe dla obu napastników był to jedyny sezon w karierze, w którym przekroczyli barierę dwudziestu bramek w rozgrywkach ligowych. Nihat po latach wspominał, że mnóstwo jego rodaków pokochało klub z Kraju Basków i po dziś dzień sympatyzują z tym zespołem.
W linii pomocy również było ciekawie. Na prawym skrzydle grał Valeri Karpin. W sezonie 01/02 strzelił zaledwie trzy bramki dla Celty, ale po powrocie do Realu Sociedad nawiązał do swoich najlepszych lat i zdobył ich aż osiem w pierwszym sezonie. Na lewym skrzydle występował wychowanek Javi de Pedro, który słynął z doskonałego dośrodkowania. Niewielu było wówczas graczy, którzy w tym elemencie gry mogli się z nim równać. Ponadto był jedynym zawodnikiem Realu Sociedad, który otrzymał powołanie na MŚ w Korei i Japonii. Był podstawowym piłkarzem kadry La Roja na tym turnieju.
W środku pola grał wciąż młody, ale już doświadczony Xabi Alonso, który zapewniał bezpieczeństwo w tyłach, a charakterystycznymi długimi zagraniami rozrzucał grę na skrzydła, gdzie na piłki czekali już Karpin i de Pedro. Obok Xabiego grał Aranburu, który przez całą karierę występował tylko w Realu Sociedad, a od 2005 do 2012 roku pełnił rolę kapitana.
Obrona Realu Sociedad składała się z solidnej czwórki. Na lewej obronie występował Agustin Aranzabal, na prawej Aitor Lopez Rekarte oraz Igor Jauregi i Gabriel Schurrer ustawieni w środku. Bramki strzegł Sander Westerveld, który w przeszłości bronił barw Liverpoolu, ale po poważnym błędzie w meczu z Boltonem Wanderers stracił w oczach Houlliera, który szybko znalazł następców. Kilka miesięcy później został sprzedany za cztery miliony euro do Realu Sociedad. Zmiennicy w RSSS również prezentowali solidny poziom. Oscar De Paul, Igor Gabilondo, Kvarme czy Tayfun Korhut dali trenerowi możliwość rotacji.
Nie licząc porażki z Realem Saragossa w Pucharze Króla, piłkarze Realu Sociedad weszli w sezon z przytupem. Pierwszym ligowym rywalem był Athletic. Real Sociedad w przekonującym stylu pokonał zespół prowadzony przez Juupa Heynkessa 4:2. Od tego spotkania rozpoczęli serię dziewiętnastu spotkań ligowych bez porażki. System zaproponowany przez nowego trenera funkcjonował znakomicie, a hiszpańska prasa rozpływała się nad grą pełną wymienności pozycji. Gdy Xabi Alonso ruszał do przodu, Valery Karpin zabezpieczał jego strefę, a Aranburu starał się przejść bliżej prawej strony, gdy tylko dostrzegł, że Rekarte postanowił zabawić się w skrzydłowego.
„Teraz mogę powiedzieć, że fizycznie jestem mocny, jak nigdy dotąd. Trener reprezentacji powiedział, że nie widział mnie tak biegającego. Prawda jest taka, że czuję się bardzo dobrze i mam dużo pewności siebie”.
kOVACEVIC W PAŹDZIERNIKU 2002
Real Sociedad 4:2 Athletic Club
Espanyol 1:3 Real Sociedad
Real Sociedad 3:3 Betis
Osasuna 2:3 Real Sociedad
Real Sociedad 2:1 Real Valladolid
Deportivo Alaves 2:2 Real Sociedad
Real Sociedad 2:1 Racing Santander
Villarreal 0:1 Real Sociedad
Real Sociedad 1:1 Deportivo la Coruna
Real Madryt 0:0 Real Sociedad
Rayo Vallecano 0:0 Real Sociedad
Po serii trzech remisów Real Sociedad na Anoeta podejmował Barcelonę, która rozgrywała jeden z najgorszych sezonów od lat. Jednak nie przeszkodziło to piłkarzom Louisa van Gaala w objęciu prowadzenia. Real Sociedad napierał od pierwszych minut, ale dogodne sytuacje do zdobycia bramki marnowali kolejno Nihat, Karpin oraz Kovacevic, a w bramce Dumy Katalonii świetnie spisywał się Bonano. W 33. minucie bramkę dla Barcy zdobył Patrick Kluivert. Trafienie było dość kuriozalne, ponieważ Holender oddał lekki strzał, który trafił w słupek, a następnie piłka po kontakcie z plecami Westervelda trafiła do siatki.
RSSS wyrównał w 40. minucie. Rzut wolny Xabiego Alonso znalazł adresata, a strzał głową Kovacevicia przeszedł tuż obok rąk Bonano. W 52. minucie piłkę w środku stracił Xavi, ta trafiła do de Pedro, który podaniem prostopadłym obsłużył Kovacevica, a ten strzelił bramkę, która ostatecznie dała piłkarzom z Kraju Basków upragnione zwycięstwo.
Real Sociedad 2:1 Barcelona
Sevilla 0:1 Real Sociedad
Real Sociedad 2:1 Mallorca
Recreativo Huelva 1:3 Real Sociedad
Real Sociedad 2:2 Malaga
Valencia 2:2 Real Sociedad
Real Sociedad 1:0 Celta Vigo
Atletico Madryt 1:2 Real Sociedad
Przez długi czas zawodnicy Txuri-urdin nie zwracali uwagi na, to, że wiele osób związanych z piłką, przepowiadało im zdobycie tytułu mistrzowskiego. Postępowali zgodnie z założeniami trenera, myśląc tylko o pracy i skupiając się wyłącznie na następnym rywalu. Sezon był dość szalony i swoje chwile chwały przeżywała również Celta, Deportivo, Valencia czy Real Madryt. W pewnym momencie przewaga RSSS nad Realem Madryt wynosiła pięć oczek, osiem nad Valencią, jedenaście nad Deportivo, a nawet dwadzieścia nad Barceloną.
Kryzys był wręcz nieunikniony i nadszedł w środku sezonu. Biorąc pod uwagę wszystkie kolejki z lutego oraz pierwszą marcową piłkarze klubu z San Sebastian zdobyli zaledwie cztery punkty na piętnaście możliwych, co sprawiło, że Real Madryt objął prowadzenie w wyścigu o mistrzostwo, a Deportivo oraz Valencia zbliżyły się w znacznym stopniu do rewelacji sezonu.
Athletic Club 3:0 Real Sociedad
Real Sociedad 0:0 Espanyol Barcelona
Betis 3:2 Real Sociedad
Real Sociedad 2:0 Osasuna
Real Valladolid 3:0 Real Sociedad
Real Sociedad 3:1 Deportivo Alaves
Racing Santander 1:2 Real Sociedad
Real Sociedad 2:2 Villarreal
Deportivo La Coruna 2:1 Real Sociedad
Real Sociedad przez większość sezonu błyszczał, ale bez wątpienia największym popisem była wygrana 4:2 z późniejszymi mistrzami Realem Madryt. Los Blancos do tego spotkania przystępowali po zwycięstwie z Rayo, natomiast ich rywale w 28. kolejce przegrali z Deportivo La Coruna. Dla obu zespołów ten mecz był niezwykle ważny. Trener Realu Sociedad starał się zdjąć presję ze swoich zawodników, przypominając, że ich rywal ma w swoim składzie najlepszego piłkarza świata.
Real Sociedad wyszedł na murawę bez jakiejkolwiek bojaźni. Od początku dali do zrozumienia przeciwnikom, że tanio skóry nie sprzedadzą. Kovacevic otworzył wynik spotkania już w drugiej minucie a w dziewiętnastej miał już na koncie dublet. Jakby tego było mało, w 30. minucie wynik podwyższył Nihat. Niespełna minutę później Los Blancos zmniejszyli przewagę gospodarzy za sprawą Ronaldo, ale w 33. minucie bramkę na 4:1 strzelił Xabi Alonso, co praktycznie zamknęło to spotkanie na dobre. W 84. minucie na 4:2 strzelił Javier Portillo, ale to trafienie nie miało większego znaczenia. Real Sociedad obnażył wszystkie braki drużyny del Bosque, ale Los Blancos przegrali tylko bitwę. Wojna o tytuł nadal trwała.
Real Sociedad 4:2 Real Madryt
Real Sociedad 5:0 Rayo Vallecano
FC Barcelona 2:1 Real Sociedad
Real Sociedad 1:0 Sevilla
Mallorca 1:3 Real Sociedad
Real Sociedad 1:0 Recreativo Huelva
Malaga 0:2 Real Sociedad
Ostatecznie o niepowodzeniu zadecydował brak doświadczenia w walce o tytuł. Piłkarze RSSS musieli szybko przestawić wajchę z pozycji ligowego średniaka w stronę napisu mistrzowie. Niestety ta w pewnym momencie zmieniła nieco położenie. Dla wielu z tych zawodników był to najlepszy sezon w karierze, a kibice Realu Sociedad po dziś dzień wspominają z uśmiechem na ustach niesamowity zespół z sezonu 2002/03. Losy rywalizacji rozstrzygnęły się w trzech ostatnich kolejkach. W 36. serii spotkań na Anoeta podejmowali walczącą o miejsce uprawniające do gry w Lidze Mistrzów Valencię. Podobnie jak w pierwszym spotkaniu padł remis. W międzyczasie Real Madryt zremisował mecz z Celtą Vigo, co oznaczało, że Txuri-urdin nadal przewodzili stawce, ale ich przewaga była nieznaczna.
W 37. serii spotkań Real Madryt wygrał pewnie wyjazdowy mecz z Atletico, a Realowi Sociedad przypadło starcie z Celtą, której bardzo zależało na wygranej i to oni lepiej weszli w to spotkanie. Już w pierwszej minucie groźny strzał oddał El Zar Aleksander Mostovoy. W 10. minucie fatalną w skutkach stratę przy wyprowadzeniu piłki zaliczył Rekarte. Piłkę odebrał Berizzo, oddał ją do Luccina, który długim podaniem uruchomił Mostovoya. Ten uderzył na bramkę w taki sposób, że piłka odbiła się od pleców Edu, a następnie wpadła do bramki. Real Sociedad próbował się odgryzać. Groźne strzały oddał między innymi de Pedro, ale to Celta strzeliła kolejną bramkę. Edu dośrodkował w pole karne, a Mostovoy strzałem głową pokonał Westevelda. Piłkarze Realu Sociedad szukali bramki kontaktowej. Niezawodny de Pedro dośrodkował po ziemi do Nihata, który zdobył bramkę kontaktową. Piłkarze trenera Lotiny doskonale wiedzieli, że ich rywale podejmą ryzyko i Celta będzie miała szansę wykonać zabójczą kontrę. Tak się właśnie stało. Celta zabawiła się pod bramką Westervelda do tego stopnia, że po strzale Velasco, Mido dobił na pustą bramkę. Zostało gościom tylko dwadzieścia minut na odrobienie dwubramkowej straty. Na domiar złego to Celta miała więcej okazji bramkowych. Real zdobył się na kilka podrygów. W ostatnich minutach De Paula zawiązał dwójkową akcję z Nihatem. Brakowało jednak dokładności. Piłka kilkukrotnie odbijała się od obrońców, jednak szczęście uśmiechnęło się po raz kolejny do Nihata, który strzelił na 3:2, ale była to ostatnia bramka w tym spotkaniu.
Real Sociedad 1:1 Valencia
Celta 3:2 Real Sociedad
Real Sociedad 3:0 Atletico Madryt
Korzystny wynik dał Celcie gwarancję występów w kolejnej edycji Ligi Mistrzów, dla RSSS oznaczał utratę pierwszego miejsca w lidze i stratę dwóch punktów do Królewskich tuż przed ostatnią kolejką. By zdobyć tytuł, musieli wygrać swoje spotkanie z Atletico i liczyć na wpadkę Realu Madryt w meczu z Athleticiem. Ostatecznie Real Sociedad wygrał swój mecz 3:0, ale nic im to nie dało, ponieważ Królewscy również wygrali swoje spotkanie. Choć drużyna RSSS nie zdobyła trofeum, to jej członkowie zostali nagrodzeni indywidualnie. Tytuł najlepszego hiszpańskiego gracza trafił do rąk Xabiego Alonso, najlepszym obcokrajowcem został wybrany Nihat, a nagrodę dla najlepszego trenera odebrał Raynald Denouiex.
W sezonie 2003/04 zagrali w fazie grupowej Ligi Mistrzów. Zajęli drugie miejsce w grupie, kończąc za Juventusem, a zostawiając w pokonanym polu Galatasaray i Olympiakos Pireus. W kolejnej fazie natrafili na OL, który wyszedł górą z tego starcia. Francuski zespół w obu spotkaniach zwyciężył 1:0. Na domiar złego RSSS w lidze przeżywał wielki kryzys. Można doszukać się podobieństwa RSSS prowadzonego przez Denoueix do sytuacji w Nantes, Sociedad również po sukcesie zderzył się z rzeczywistością. Sezon 03/04 zakończyli na 15. miejscu. Denoueix kontynuował pracę w Kraju Basków aż do spadku w 2007 roku. Okazało się, że Real Sociedad był ostatnim klubem prowadzonym przez Francuza.
PAWEŁ OŻÓG
Filip Burkhardt zjadł zęby na ekstraklasowej i pierwszoligowej piłce. Dziś walczy z Radunią o awans do 2. Ligi. Jakim klubem jest Radunia? Najlepszy moment w karierze? Konsekwencje bramki z 60 metrów w barwach Wisły Płock? Odpowiedzi na te oraz inne pytania znajdziecie poniżej.
Czytaj dalej „Wywiad z Filipem Burkhardtem.”Blog na WordPress.com. Autor motywu: Anders Noren.
futbolowarebelia.com 